Onlangs ontving ik weer een ‘Even bijpraten’ van Joke Savalle. De zesde editie al weer sinds Eric in februari te kampen kreeg met ernstige hartproblemen. Inmiddels heeft de oprichter van TV Buytenwegh een hartoperatie achter de rug met aansluitend een zorgelijke periode van ziekenhuis in ziekenhuis uit. Gelukkig gaat het nu beter met hem en heeft hij zelfs een kort wandelingetje achter de rollator met zijn steun en toeverlaat Joke gemaakt. Ze bericht dat Eric niet had gedacht zoiets nog ooit te kunnen. Dankbaar laat hij weten dat de vele bloemen en bemoedigende reacties hem goed hebben gedaan. 

Toen ik las dat George Kooymans (73) van de Golden Earring lijdt aan ALS, schrok ik daarvan. De ongeneeslijke zenuw- en spierziekte was voor de gitarist aanleiding om te stoppen met optreden. Niet verwonderlijk, dat met het wegvallen van de mede-oprichter de rockband is opgeheven. Zonder hem is Golden Earring niet meer. Ook al is mijn muziekinteresse voornamelijk gericht op klassiek, heb ik altijd een zwak gehouden voor de Haagse band die in 1973 Amerika veroverde met 'Radar Love'.

Onlangs ontving ik van de dichter Larie Levenslust, alias Frans Roos, een dagboekaantekening van zijn uitstapje met zijn Minou naar Zoeterwoude-Dorp. Hij schrijft dat hij er een Beatrixboom heeft ontdekt met de tekst 'Hare Majesteit de Koningin 50 jaar 31 januari 1988'. Volgens hem een zielige boom. Hij sluit een gedicht daarover niet uit.

Toen de terrassen wegens de Coronapandemie nog niet tot spergebied waren verklaard, ontdekte ik een nieuwe stek. Humphrey's, naast het Kurhaus boven de boulevard. Een terras met relaxfauteuils met zeezicht en een hemels trappistenbiertje 0.0 op de kaart. Bij een heerlijk zonnetje waan ik me er op vakantie. Voor het ultieme vakantiegevoel stel ik de musicplayer op mijn mobiel in op 'Canta Slauerhoff' van Branco. Met haar weemoedige fado vertolking van Jan Slauerhoffs Portugees getinte gedichten in mijn bluetooth oortjes voel ik me wie-doet-me-wat.

Lang geleden tegen verscheen op mijn werk een nieuwe koffiejuffrouw. Consuela, een Spaanse van midden veertig. Dat de altijd vrolijke señorita gebrekkig Nederlands sprak, deerde niet. Eigenlijk vond iedereen haar taaltje grappig. Aandoenlijk. Drie keer per dag kwam ze langs met koffie, thee en spritsen. Als ik haar wel eens in een paar woorden Spaans over España vroeg straalde ze, maar tegelijkertijd zei ze Hollanda ook heel ‘muy bien’ te vinden. Consuela, een subtropisch zonnetje.

Zo'n anderhalf jaar later doet een jonge man de koffieronde. "Nee, Consuela is niet ziek," zei hij. Hij moest haar gewoon aflossen. Waarom, dat wist hij niet. Na onderzoek kwam aan het licht dat Consuela uitzendkracht is en dat haar maximale termijn erop zit. Consuela uitzendkracht? Ongeloof bij iedereen. Ook bij de voorzitter van het College van Bestuur. Onmiddellijk sommeerde hij Personeelszaken een list te verzinnen om haar weer aan boord te krijgen.

Voor mij persoonlijk staat deze coronatijd niet per se in het teken van kommer en kwel. Het virus is mij en mijn omgeving tot nu toe bespaard gebleven. Het door Rutte opgelegde huisarrest is weliswaar geen pretje, maar het biedt wel volop kansen als een oudje achter de geraniums te gaan zitten mijmeren.

Een eeuwigheid geleden droogde ik een collega met 6-0, 6-0, 6-0 af. Geen game deed ik hem cadeau bij dat vriendschappelijk partijtje tennis. Dat kwam niet bij mij op. Na afloop noemde hij me een winnaarstype. Ik heb die geuzennaam jarenlang gekoesterd.

Vele decennia later heb ik het per se willen winnen stilaan laten varen. Plezier beleven aan de sport begon steeds meer de overhand te krijgen. Natuurlijk speel ik nog wel eens een toernooitje, maar ook dan gaat het in de eerste plaats om de fun. Als ik van de organisatie van het Classics Team van TV Buytenwegh Monique, Hanneke, Corine en Marianne een bericht ontvang over het aanstaande tennis- en padeltoernooi benader ik Ruud, mijn oude tennis dubbelpartner. De Classics, typisch een toernooi om weer eens met hem een paar potjes te padellen. Voor de fun. De ex-Amsterdammer is namelijk een man die al zijn leven lang louter voor zijn plezier speelt. Hij reageert niet alleen positief, maar belooft bovendien zijn padelracket uit de mottenballen te halen. Tennis is namelijk nog steeds zijn eerste sport.

Een jaar of twee geleden lukte het me niet vier man voor padel op zondagochtend tien uur uit de veren te krijgen. Dan maar voor de gezelligheid naar TV Buytenwegh. Leuk dat Tjomme ook vaak van de partij is. Als rond twaalf uur de tennisgroep van de baan komt, kan het feest van ‘weet je nog wel oudje’ beginnen. 

Een poosje geleden werd mijn zondagochtendritme verstoord. Mijn mobiel piepte namelijk of ik wilde invallen bij padel. Bij het groepje Hollands Glorie dat al tientallen jaren elke zondag om half negen op de baan staat. Zonder aarzeling mail ik Hans dat hij op mij kan rekenen. De wekkers op mijn nachtkastje, voor de zekerheid ook het alarm van mijn mobiel, op half acht ingesteld. Accuraat lopen ze de volgende ochtend vrijwel gelijktijdig af. 

In de vorige eeuw verkondigde Mahatma Gandhi dat er één ras is. Het menselijk ras. De Indiase vredesapostel van geweldloos verzet tegen de Britse overheersing in zijn land riep tevens op tot verzoening tussen hindoes en moslims. In 1948 werd hij vermoord. Vijftien jaar later roept de Amerikaanse dominee Martin Luther King dat alle mensen gelijk zijn. Zijn droom was, dat op een dag op de rode heuvels van Georgia de zonen van ex-slaven en de zonen van ex-slavenhouders zullen aanschuiven aan een tafel van gelijkheid en broederschap. In 1968 werd ook hij vermoord.  

"Hoi Wim, meneer de secretaris. Long time no see," begroet Ernst-Jan mij joviaal toen we elkaar in Leidschenveen troffen. Na de herinnering aan onze tennispartij op Hanenburg van een eeuwigheid geleden en het ga je goed, blijven mijn gedachten hangen bij secretaris. Bij een grappig telefoontje in de tachtiger jaren.

"Sorry, ik ben al een poos geen secretaris meer en ..." Resoluut onderbreekt de beller me en zegt dat hij mijn telefoonnummer uit het gemeenteboek sportverenigingen heeft. “U staat daarin vermeld als secretaris van Buytenwegh." "Maar, ik …" Weer word ik onderbroken. "Ik wil alleen maar telefonische informatie. Dat kan toch wel?” “Natuurlijk, maar de huidige secretaris heeft de inschrijfformulieren en …” “Ho, ho niet zo snel. Zo ver ben ik nog lang niet. 

Ons leven staat door de Coronaramp nog steeds op zijn kop. Alles is anders geworden. Horeca, theaters, bioscopen, kerken zijn gesloten. Hartzeer bij velen, omdat ze hun naasten in tehuizen niet kunnen bezoeken. Bij ouderen is er de angst besmet te worden met het virus. Buiten komen in principe alleen voor boodschappen en voor een frisse neus, gelast premier Rutte.

Zo nu en dan wandel ik voor die frisse neus op het verscholen paadje parallel aan de Randstadrail naar TV Buytenwegh. Gewoon om even op mijn club te zijn. De keren dat ik er ’s middags arriveerde, was het stil. Geen sterveling te bekennen. In die oase van rust laat ik op een zonnig terras mijn gedachten de vrije loop. Vaak koersen ze richting de ontelbare, mooie momenten op de club. Al meer dan veertig jaar sport en plezier.

 's Maandags en 's woensdags was het vaste prik om te padellen. Op zondagochtend koffie drinken en nieuwtjes uitwisselen. Meer dan eens werd ter sprake gebracht dat leven na je zeventigste allerminst vanzelfsprekend is. Vele malen passeerden voorbeelden daarvan de revue.

De Nationale Dodenherdenking op vier mei op tv was zowel indringend als mooi. Een historische Dodenherdenking op een lege, doodstille Dam in Amsterdam. Historisch, vanwege de aangepaste ceremonie in verband met Corona. Maar, vooral ook vanwege de verlichte toespraak van de koning. Na de altijd ontroerende twee minuten stilte en het Wilhelmus spreekt de koning. Nooit eerder gebeurde het dat een staatshoofd bij een Nationale Dodenherdenking het volk toesprak. Neen, niet louter bemoedigende woorden uit zijn mond. Hij sprak zijn ongenoegen uit over zijn overgrootmoeder in Londen tijdens de oorlog. Het laat hem niet los dat zij zich toen weinig tegen de Jodenvervolging in ons land heeft uitgesproken, zei hij. Ook laat hem niet los, dat bij de deportaties van Joden vanuit ons land veelal werd weggekeken. Vrijwel zonder protest konden vele Joodse landgenoten worden afgevoerd naar de concentratiekampen.

Twee dagen later kondigt Rutte op tv een aantal verlichtingen in de Coronamaatregelen aan. Omdat we met z'n allen het virus steeds meer onder controle krijgen, geeft orakel Rutte groen licht voor buitensporten in verenigingsverband. Fijn voor iedereen op de club dat we eindelijk weer een balletje kunnen slaan. Uiteraard ook fijn voor de tennis- en padelleraar Vincent en de juffen Eugenie en Jeanine van Happy Kids Tennis dat zij weer aan de slag kunnen. Helaas nog geen groen licht voor kantinebeheerder Marcel, aangezien het clubgebouw nog tot 1 september gesloten dient te blijven.

Het bestuur heeft afgekondigd, dat in verband met de anderhalve meter-regel, uitsluitend mag worden gesingeld. Zowel bij tennis als bij padel (geldt overigens niet voor vier huisgenoten). Bij padel is enkelspel weliswaar hoogst ongebruikelijk, toch kijk ik uit naar zo'n provisorisch potje met mijn broer Rein. Dat hebben we immers al vaker gedaan. Hopelijk kunnen we na gedane inspanning verpozen op een zonnig terras met een blikje fris uit eigen sporttas. Uiteraard op afgepaste afstand van elkaar. Het ga u goed.

Natuurlijk was ik present op de jaarlijkse Algemene Ledenvergadering van de tennis- en padelclub Buytenwegh. Met mij waren nog ruim veertig leden die de club een warm hart toedragen komen opdagen. Lang niet zoveel als vorig jaar, maar er stonden dan ook geen echt spannende zaken op de agenda. De fantastische Top Clay banen zijn inmiddels aangelegd en het clubgebouw is prachtig gerestyled. 

Cool dat stilaan ook steeds meer vrouwen bij TV Buytenwegh de weg naar de padelbanen weten te vinden.  Omdat ik me heb opgeworpen als aanjager van padellen op woensdagmiddag, stuur ik elke dinsdagochtend via de groepsapp een oproep uit.  Meestal stromen de reacties vlot binnen. Zo reageert Rein bijvoorbeeld steevast als eerste dat hij komt. 

De feestdagen zitten er weer op. De eerste kerstdag heb ik met familie thuis gevierd. Na de koffie met gebak en schaaltjes lekkers is het rond zes uur tijd om te gourmetten. Daarna gezellig spelletjes doen. Uiteraard heb ik de kersttoespraak van de koning niet gemist. Daarvan is mij bijgebleven dat hij er met zijn baard stoer uitzag en dat hij lief zijn voor elkaar predikte. 

Schrijver Louis Couperus (1863-1923) zei ooit ‘Zo ik ièts ben, ben ik een Hagenaar’. Voor mij geldt na ruim veertig jaar Zoetermeer nog steeds: eens Hagenees, altijd Hagenees. "O, o, Den Haag, mooie stad achter de duinen," zingt Harrie Jekkers in mijn hoofd bij het instappen in de Randstadrail voor de Kerstmarkt Lange Voorhout.

Laatst op de club suggereerde Hans me een column te schrijven over de vrijwilligers van de club. “Dat verdienen ze. Je hoeft er geen namen bij te vermelden,” zei hij. Toen ik reageerde dat ik erover wilde nadenken, keek hij me wat beteuterd aan. De volgende dag zeg ik tegen hem dat ik een idee heb voor een column. "Gozer," reageert hij en geeft me de vijf.

Uiteraard maak ik gebruik van de uitnodiging van een relatie om naar ADO – AZ te gaan. Als VIP welteverstaan. Verwend worden dus. Per taxi tot binnen de hekken van het zwaar bewaakte ADO-stadion. Door een clubhostess als een prins worden onthaald. Aan het handje tot de VIP loge met weids uitzicht op de grasmat. In de watten gelegd worden door de charmante gastvrouwen Natasja en Katja. Last but not least drankjes te kust en te keur en een dampend Indisch buffet.

Natuurlijk herinner ik me dat ik lang geleden een armoezaaier geld heb gegeven voor eten. Dat was in Rotterdam, toen rond middernacht een reusachtige Ghanees mij aansprak. Hij zei dat hij een eerlijk mens is en honger heeft. Hij wil niet uit stelen. Twee Euro voor een broodje kaas zou zijn honger stillen. Na het cashen maakte hij een buiging, gaf me een hand en beloofde dat God me zal belonen. De volgende dag op kantoor werd ik voor gek verklaard dat ik hem geld heb gegeven.

De foyer van LantarenVenster op de Wilhelminapier in Rotterdam is afgeladen. In afwachting van de film ‘El reino’ van Rodrigo Sorogoyen drink ik een cappuccino. Even later vraagt een tengere, donkere man van midden dertig of hij even bij me mag zitten. "Ik kom uit Tibet, maar ik woon al jaren in Rotterdam," zegt hij. "Bent u vroeger soms zoutman geweest?" vraag ik. Alsof hij de hoofdprijs in de Staatsloterij heeft gewonnen, veert hij op en zegt dat hij vele malen de tocht naar de zoutmeren heeft volbracht. "Ik heb de documentaire 'Die Salzmänner von Tibet' drie keer gezien," reageer ik enthousiast. De zoutman lacht en geeft mij joviaal een hifive. Hij kijkt op zijn horloge en verontschuldigt zich omdat zijn voorstelling begint. Jammer.

In een Goodbye-evenement roept Démyelle Spruijt van TV Buytenwegh op in ouderwetse tenniskleding afscheid te nemen van de matecobanen. Ze wil een stijlvol Goodbye van de banen waar ruim veertig jaar lang met veel plezier op is getennist. 

Na afloop van een gezellig potje padel bij TV Buytenwegh biechtte mijn broer Rein in het groepje plussers op, dat hij vroeger aan mediteren heeft gedaan. Geinig dat ouderen het vaak over vroeger hebben. Hij verklapte, dat hij in 1965 met mij op yoga heeft gezeten. "Zazen meditatie bedoel je," verbeterde ik hem. Volgens zijn vrouw was hij eraan toe zijn hoofd leeg te maken. "Misschien ook iets voor jou," daagde ze me uit, doelend op het wild geraas in mij na een jaar Suriname. "Uit betrouwbare bron heb ik vernomen, dat je voor rust in je bovenkamer bij Onze Lieve Vrouwen moet zijn."

Met plezier kijk ik terug op mijn werkperiode in Rotterdam. In de stad van niet lullen, maar poetsen, maar ook van Feyenoord. Als de club had verloren, werd door mijn collega's het 'waarom' besproken. Soms werd herinnerd aan voormalig trainer Ernst Happel. De Feyenoorders herdachten dan 1970. Het jaar dat de legendarische Oostenrijkse trainer van ‘Kein Gelul’ hun club naar winst van de Europa Cup 1 leidde. Vijfendertig vette jaren Rotterdam in mijn pocket. Als ik aankom bij het Schouwburgplein met de rode havenkranen en patatkraam Schipper betrap ik me op een feel-good-gevoel. 

Anderhalf jaar geleden werd bij de Tennis- en Padelvereniging Buytenwegh nogal schamper gedaan over een design tafeltje dat plotseling in het clubhuis opdook. 

Echt iets voor jou, mailde mijn clubgenoot Jan Janssen van TV Buytenwegh mij. Een concert Joodse muziek in de Delftse synagoge. 's Morgens voor de uitvoering zeg ik op de club tegen hem dat ik vanmiddag naar Delft ga. Hij waarschuwt rekening te houden met een strenge veiligheidscontrole bij de ingang van de kerk. Als de leukste thuis reageer ik dat ik geen strafblad heb.

Heb ik het overgehouden aan mijn verblijf in Suriname in 1964? Omdat ik mij toen een jaar lang onder de Hindoestanen, Creolen, Chinezen, Indianen, Javanen en Portugese Joden bevond? Hoe dan ook, halen mensen uit andere culturen iets in mij naar boven. Of ze nu uit Suriname, Ghana, Ethiopië, Chili, Tibet of bijvoorbeeld Nigeria komen.

Tennis- en padelvereniging Buytenwegh bestaat dit jaar veertig jaar. Ter ere daarvan zijn in de loop van het jaar tal van evenementen georganiseerd. Onlangs stond een pubquiz op het programma met aansluitend disco. Leuk dat ik voor de quiz in team Alzheimer Plus ben gevraagd. Misschien wel, omdat ik veel clubgeschiedenis in mijn ransel heb. Al vanaf de oprichting ben ik namelijk lid en in 2003 heb ik het jubileumboek 25 jaar TV Buytenwegh geschreven.

Ter voorbereiding heb ik mij met allerlei weetjes volgepropt. Bijvoorbeeld, dat niet Hans Hiestand, maar cluboprichter Eric Savalle de eerste voorzitter was. Dat An Noakes de eerste clubtrainer was en niet haar man John. En de eerste clubkampioenen bij de senioren Jenny Kranendonk en Bert Hiensch waren en bij de jeugd Winny Daniëls en René van Geffen. En Kim Meere met haar twaalf jaar nog steeds de jongste algemeen clubkampioen is. Een landstitel bij de door-de-weekse-dames-tenniscompetitie voor team Thea Oudmayer. En Kapper Walsmit en Smol Naaimachines de eerste clubsponsors waren. Stuk voor stuk interessant genoeg om als ingrediënt voor quizvragen te dienen.

Jaren geleden was ik in kunstgalerie Baks aan de Zuidwal in Den Haag. Naast een boeiende expositie met muzikale omlijsting zijn mij vooral de groene neonletters aan de wand bijgebleven. In het beroemde handschrift van Erasmus stond geschreven 'Art is art. Everything else is everything else'. Als ik aan kunst denk, verschijnt die intrigerende tekst van Ad Reinhardt nogal eens op mijn netvlies. Strijk en zet dat onmiddellijk ook 'L'art pour l'art' in mij opdoemt. De stroming van Franse kunstenaars die in de vroege negentiende eeuw als enige drijfveer het scheppen van kunst had. De kunst om de kunst. Het schrijverscollectief De Tachtigers, dat in de jaren tachtig van de negentiende eeuw het ‘Schrijven om het schrijven’ omarmde, sluit daar naadloos op aan. Nog steeds ben ik apetrots op mijn gave eerste druk exemplaren van twee vooraanstaande Tachtigers. Als aspirant-speurder heb ik zo'n halve eeuw geleden de Mei (Een nieuwe lente, een nieuw geluid) van Herman Gorter en De Kleine Johannes van Frederik van Eeden op een boekenmarktje van niks in Den Haag op de kop getikt. Thans zijn het collectoritems, waar het Literatuurmuseum hebberig van wordt, weet ik.

Ruim veertien jaar geleden werd ik opa. Anderhalf jaar later overkwam me dat voor de tweede keer. Weer een wolk van een meisje. Weliswaar ervoer ik het opaschap van meet af aan als een geschenk uit de hemel, maar eerlijk gezegd was het ook wennen. Ik voelde me namelijk voor geen meter opa. In mijn herinnering waren opa's stokoude, uitgebluste mannen. Grijsaards, die dag in dag uit op een stoel zitten te lezen of duimen te draaien. Oudjes, die elke dag aan moeder de vrouw vragen wat de pot vanavond schaft.

Een tijdlang bleef het een vreemde gewaarwording door mijn kleindochters opa te worden genoemd. Onwerkelijk. Alsof het niet mij betrof. Dat neemt overigens niet weg, dat het opa zijn mij ongelooflijk veel plezier heeft gebracht. Op logeerpartijtjes gezellig kaartspelletjes doen en voor het slapen voorlezen. Naar de speeltuin toe of een balletje trappen op een autoluw pleintje. Een verrijking van mijn leven.

Een app van mijn tennis- en padelvereniging Buytenwegh roept vrijwilligers op de ramen van de padelbanen te lappen. Graag emmers, wissers, sponzen, verlengstukken en schoonmaakspullen meebrengen. Bij mijn aanmelding voor dat klusje stel ik voor, na afloop te gaan padellen. Enthousiast reageren drie pensionado’s dat ze daarvoor in zijn. Martin appt een dag later dat hij met tennis iets in zijn heup heeft verrekt. Vervolgens excuseert Paul zich wegens een zere teen. Toen waren er nog maar twee.

Om tien uur zijn we met vijf adspirant-glazenwassers op de werkbespreking in het fraai gerenoveerde clubgebouw. Een peptalk van Aad en een kopje koffie later lopen we gewapend met de benodigde attributen naar de twee padelbanen. Ik ben net lekker met mijn ding bezig, als Paul van de zere teen me op mijn vingers tikt. Hij mist schuim in mijn emmer. Drie knepen in de fles met spul, flink roeren en mijn emmer is een en al schuim. Hij zegt dat het schuim met ruim water zo verwijderd is. Een raam naast mij is Cees reuze trots op zijn super vlekkenspul van thuis. Bij zijn inspectieronde vooraf heeft hij geconstateerd, dat er flink wat grijze strepen op het glas zitten. Technische onderzoek heeft uitgewezen dat het sporen zijn van padelbads die de ramen stevig hebben getoucheerd. Even later hoor ik Cees mopperen dat die lelijke strepen zelfs met zijn wondermiddel moeilijk zijn weg te poetsen. Als Aad hem hoort piepen, springt hij hem onmiddellijk collegiaal bij. Zo levert een ieder op zijn eigen manier een bijdrage de ramen spic en span te krijgen. Een prachtig staaltje teamwork. 

In Portugal lig ik op een strandbed onder een parasol heerlijk te chillen. Mijn e-reader stand-by. Geen drukte om me heen. Vakantiegevoel. “Zeker Nederlands, hè?” hoor ik even later een stem boven me. Ik knik. “Wij komen gezellig naast je liggen. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Toch?” zegt een man in sappig Amsterdams.

Natuurlijk had ik mij tijdig aangemeld voor Mix A Match. Immers, vol is vol. Een toernooitje padel waarbij je met wisselende partners driemaal een half uurtje speelt. We waren met zestien, mijn broer Rein en mijn zwager Jaap meegerekend. Zaterdagmiddag van twaalf tot drie met na afloop een gezellig drankje. "Op kosten van de Padelcommissie," roept organisator Aad.

In zijn korte inleiding benadrukt hij dat het een toernooitje is om de smaak van het padellen te pakken te krijgen. Om te leren en voor de gezelligheid. Hij heeft zoveel mogelijk geprobeerd beginners aan gevorderden te koppelen. Bij het laatste half uurtje mogen alle remmen los. Bij die testmatches spelen de beginners tegen elkaar en kunnen de padelmatadoren laten zien wat ze in huis hebben.

Sinds 1981 wordt er bij de Zoetermeerse Tennis- en Padelvereniging Buytenwegh van oktober tot april eens per maand gebridged. Van meet af aan was dat een groot succes. Eveneens vanaf het begin was de organisatie in bekwame handen van Dilia en John Fromberg. Welgeteld duurde dat 222 bridgedrives. Een prestatie van formaat. Chapeau. Nu, 37 jaar later, hebben zij er een punt achter gezet.

's Morgens op het puntje van mijn stoel naar Olympisch schaatsen gekeken. De spannende duizend meter met Ireen Wüst, Marrit Leenstra en Jorien ter Mors. Weliswaar schaatste onze gouden Ireen zich voor de dweil uit de naad, toch viel de vijfvoudig Olympisch kampioene ditmaal buiten de prijzen. Gelukkig pakte Jorien het goud en was ze voor even onze nationale trots. 

Aansluitend rep ik mij naar het lunchpauzeconcert in de Oude Kerk in Zoetermeer. Ik wil namelijk voor geen goud harpiste Annemieke IJzerman missen. Bij haar prachtige fantasie over 'De Moldau' van Smetana schakelen mijn gedachten naar Praag. Naar de rivier en de Karelsbrug met de zwartgeblakerde beelden en de kunstenaars. Bijna een halve eeuw geleden heb ik daarvan een fotorolletje vol geschoten. Tot mijn pensioen was de vergroting op mijn kantoor niet alleen voor mij een lust voor het oog. Het ruisende water dat Annemieke uit haar magistrale harp tovert, maakt mijn herinneringen aan Praag weer springlevend. 

Het zal in Den Haag niemand ontgaan zijn, dat kunstschilder Piet Mondriaan (1872-1944) de stad een jaar lang kleurde. Honderd jaar 'Mondriaan & De Stijl' werd uitbundig gevierd. Overal waren gebouwen feestelijk uitgedost met de fameuze kleurvakken van de schilder. Billboards juichten over zijn driehonderd werken in het Gemeentemuseum. Daaronder uiteraard de veel besproken Victory Boogie Woogie. In 1998 was ik erbij toen dat meesterwerk in Den Haag in première ging. Gebiologeerd liet ik het dynamische spel van kleuren, vakken, vakjes en blokken lang op me inwerken. De toenmalige staatssecretaris van cultuur Rick van der Ploeg verantwoordde de prijzige aanschaf van 82 miljoen gulden als volgt: We weten de prijs van iets, en de waarde van niets.

Meer dan veertig jaar woon ik in Zoetermeer. Gek eigenlijk, dat ik pas onlangs het verscholen schelpenpaadje parallel aan de Voorweg ontdekte. Omdat ik een poosje uit de tennisroulatie ben geweest, was ik een paar kilootjes aangekomen. Niet alleen voelde ik me een zwaargewicht, ook had ik mijn buik vol van de praatjes over vetrollen. Om daar een einde aan te maken, pakte ik de trainingsdraad op. Hardlopen op zondagochtend. Tempo draaien, sprintjes trekken. Gegarandeerd, dat in no time de monden gesnoerd zijn. Bovendien helpt die fitnesstraining om in de padelgroep op mijn tennisvereniging Buytenwegh serieus genomen te worden.

Op een fraai mozaiekbankje aan de Dobbeplas in Zoetermeer zit ik gedachtenloos voor me uit te staren. Rimpelig water, gekrijs van een meeuw, twee dobberende eenden. Dat is het. Alert snellen de eenden mijn richting op voor voedsel. Jammer dat ik niks eetbaars bij me heb. Na een paar minuten tevergeefs tegen me aan te hebben gekwaakt, verdwijnen ze.

Na 63 jaar vindt hij het welletjes. Eric Savalle (1938) is gestopt met al zijn tennisactiviteiten. In 1954 debuteerde hij op zestienjarige leeftijd als tennisscheidsrechter bij zijn club Thor RW in Den Haag. Weliswaar heeft hij in de loop der jaren talloze belangrijke bestuursfuncties bekleed, toch was hij in de eerste plaats tennisscheidsrechter. Toen hij zich in Zoetermeer vestigde, richtte hij in 1978 Tennisvereniging Buytenwegh op.

Weliswaar woon ik al ruim veertig jaar in Zoetermeer, toch gaat er vrijwel geen week voorbij of ik ben in mijn geboortestad Den Haag. Bijvoorbeeld voor een rondje kunstkijken in de Pulchri Studio aan het Lange Voorhout en de talloze galeries aan het Noordeinde en de Denneweg. Halverwege mijn tour sta ik voor een galerie vol druk pratende en wijndrinkende mannen en vrouwen. 

Eind negentiende eeuw schreef de Franse dichter Haraucourt het beroemde "Partir, c’est mourir un peu". Oftewel, afscheid nemen is een beetje sterven. Dat is precies wat ik voelde toen ik een paar jaar geleden afscheid nam van competitietennis. Een noodgedwongen afscheid vanwege slecht zien. Ook de schouderklopjes van mijn teamgenoten na weer een verliespartij konden mij niet weerhouden te stoppen.

Sinds een jaar of twee zit ik met een aantal tennismaatjes van TV Buytenwegh in een groepsapp. Zelf ben ik niet zo actief met het rondsturen van allerlei berichtjes. In de apps van vorige week waren blessures, werk en privé de spelbrekers voor een dubbelpartij op de vaste tennisavond. Dan maar biljarten op de club droeg iemand als alternatief aan. Ook werd aangekaart om woensdagavond gezellig met z'n allen op de tennisclub naar voetbal te kijken. Naar de finale van de Europa League Ajax tegen Manchester United in Stockholm. Na de bloedstollende halve finale tegen Olympique Lyon had ik daar wel zin in. Natuurlijk moest ik direct aan Daphne Schippers denken. Aan haar gouden race in 2015 die we met z'n allen op de club hebben gevierd. Wat een geweldig feest was dat.

Wat is een harp toch een schitterend muziekinstrument. Zeker als die bespeeld wordt door Colet Nierop. Dat weet ik van vorige keren. 'Ik ben er een poosje uit geweest,' excuseert de harpiste zich bij het weerzien. 'Al vanaf het allereerste begin van de lunchpauzeconcerten in de Oude Kerk hier in Zoetermeer ben ik erbij. Dertien jaar inmiddels. Altijd met veel plezier. Vanmiddag open ik met een bewerking voor harp van Franz Schuberts “Ständchen”. Leuk om te weten, dat het lied geboren is op een terras in Wenen. In gezelschap van een stel vrienden kreeg de componist een ingeving, leende potlood en papier en even later was “Ständchen” vereeuwigd,' besluit Colet haar inleiding.

Leden van Tennisvereniging Buytenwegh hadden een baantje aangelegd op hun ruim bemeten terras. Op 1 april jl., de dag van de pasjesuitreiking, zou ik d.m.v. een clinic de baan openen. Bij een oriëntatiebezoek constateerde ik dat de baan niet aan de daarvoor vereiste afmeting voldeed; de lengte was deerlijk te kort. In eerste instantie zag ik er geen heil in, want wat was er nou te winnen?

Waar tennissen bij TV Buytenwegh al niet toe kan leiden. De oprichting van het biljartclubje 't Keutje. Een vriendengroep bestaande uit voorzitter Jan Janssen, André Paulusma, Jan Bakker, Ruud van Bemmel, André Mikkelsen, Aad Heemskerk, Tjomme Kortenbroek en ik. Allemaal tennissers die ook graag een balletje stoten. Niet eerder in het 17-jarige jarige bestaan van ons clubje is de competitie zo spannend geweest. Ex aequo zijn namelijk op de eerste plaats geëindigd Ruud, André M, Jan B en ik. Wat nu?

Ligt het zwarte Piet-drama nog vers in mijn geheugen, staat ons land mogelijk een nieuw treurspel te wachten. Dat van de schepping van een zwarte Jezus. Een getinte man is namelijk uitverkoren om de rol van Jezus Christus in The Passion te spelen.

Het is woensdag. Fijn weer naar het lunchpauzeconcert in de Oude Kerk in Zoetermeer. Ik zie op mijn horloge dat ik nog tijd heb voor een bakkie bij de Mac in het Stadshart. 'Doe er maar een lekkere chocokoek bij,' zeg ik tegen het meisje achter de counter. Vriendelijk vraagt ze of ik er ook een AD'tje bij wil.

Weliswaar tennis ik zo'n twee bespanningen per jaar minder dan vroeger, ik ben wel regelmatig op de club te vinden. Doorgaans tennis ik nog maar een keer per week. Daarnaast ben ik vrijwel elke zondagochtend op het tennispark. Gewoon om gezellig met de boys na afloop van hun partijtjes een bakkie te doen. 

Druk, druk, druk. Verhuizing voor de boeg. Wat komt daar allemachtig veel bij kijken. Plafonds en muren laten spuiten. Een schilder charteren. Ordners met papieren uit de vorige eeuw schonen. Een karrenvracht aan dozen met serviezen en andere oude troep zien kwijt te raken. Familiehulp inschakelen. De verhuizing regelen. Wat een gedoe. Mijn hoofd loopt over.

Voor mijn werk heb ik tientallen sollicitanten aan de tand gevoeld. Na mijn pensionering heb ik daar nooit meer mee te maken gehad. Tot ik onlangs op mijn geliefde terras van La Galleria op het Scheveningse Kurhausplein plots in een sollicitatiegesprek belandde. Aan het tafeltje schuin naast mij speelde het zich af. Ik kon het niet laten mijn oren te spitsen.

Vorige week kwam ik zijn vrouw Ank tegen in het Stadshart. Afgepeigerd zat ze op een terras. ‘Even bijkomen,‘ zei ze. ‘Met Paul gaat het heel slecht. Ik hoop voor hem dat hij snel zijn ogen sluit. Dan is hij uit zijn lijden verlost.’

Columnisten zijn er te kust en te keur. In alle kranten kom je ze tegen. Ook mijn krant, het Algemeen Dagblad, doet mee aan die rage. Elke dag is er wel een column te vinden.

De tennisvereniging Buytenwegh heeft onlangs Natascha van achter de bar (rechts op de foto) uitgezwaaid. Na zeven jaren horeca vond zij het tijd voor iets anders. Jammer voor de Zoetermeerse tennisclub, want ze was alom geliefd.

Sorry hoor tennissers van TV Buytenwegh, ik ben nog volledig in de ban van voetbal. Aan de ene kant de sidderende finale van het EK met Portugal als verrassende kampioen. Aan de andere kant staat de ere-divisie te dringen. Zoals gebruikelijk borrelt dan mijn tijd bij ADO op.

Al weer een poos geleden heeft het groepje tennisvriendinnen van TV Buytenwegh de knoop doorgehakt. Geen cabaretachtige optredens meer op feesten en partijen. Unaniem vonden ze dat het mooi geweest is. Dus geen liedjes meer à la vijftien jaar geleden bij het 25-jarige bruiloftsfeest van Jan en Marianne Janssen in het "Blesse Paard" in Stompwijk.

Het is donderdagmiddag kwart over drie. Op mijn gemak zit ik op het verwarmde
terras van de Wiener Konditorei in Den Haag. Als zo vaak, met een
cappuccino en de beroemde Sacher. Ruimschoots de tijd om nog even mijn
speech door te nemen.

Observaties van een pas gepensioneerd lid

Het is woensdagmorgen. De zon schijnt. Als net gepensioneerde ambtenaar heb ik de voorbije twee weken vanalles in en om het huis gedaan. Het is er nog niet van gekomen om eens een keertje overdag naar ons prachtige tennispark te gaan. Ik heb even geen concrete dingen te doen. En ik besluit om nu toch maar eens naar het tennispark te gaan.

Natuurlijk was ik op de Open Dag van mijn tennisclub Buytenwegh. Gezellig met tennismaatjes een bakkie doen. Uiteraard met het beloofde broodje worst van 't huis erbij. Om te kijken wat er allemaal te beleven is op het feestelijk versierde tennispark. Om te buurten bij de clinics van de tennistrainers Bregt en Marcel en de demo rolstoeltennis. Te zien hoeveel ballen de jeugd nodig heeft om te scoren bij de gatenmuur. En om de demo mix van vier clubtoppers te volgen. Daar gaat mijn tennishart sneller van kloppen.

Stiekem dromen Jan, Robin, Jaap, Ruud en Jan van een kampioenschap dit jaar. Ze hebben zich voorgenomen geen genoegen te nemen met een tweede plaats. De teleurstelling van "net niet" hebben ze al veel te vaak moeten wegslikken. Dat zijn ze spuugzat. Tijd voor verandering. Een nieuwe lente, een nieuwe outfit en een titel. Het kriebelt bij de "Frisse jongens" van tennisvereniging Buytenwegh.

Misschien had het meer voor de hand gelegen, om het te hebben over de geslaagde nieuwjaarsreceptie van de tennisvereniging. Dat het er als vanouds gezellig druk was en dat er weer niet was bezuinigd op drankjes en hapjes. 

Sinds de oprichting van onze club in 1978 ben ik lid. Ik weet nog goed dat ik het direct naar mijn zin had. Misschien omdat ik me betrokken voelde, rolde ik van de ene functie in de andere. Leuk was, om eens hele andere dingen te doen dan op mijn werk. Toen ik bijvoorbeeld na een paar jaar fotografie en public relation ging doen, was het iedere keer weer spannend of mijn artikeltje met foto in de media geplaatst werd. Gouden jaren waren dat, waarin de club uitgroeide tot een grote, welvarende tennisvereniging met meer dan 1200 leden.

Na een goede derde plaats van de Frisse Jongens in de voorjaarscompetitie op zondag wilden we ook wel eens kijken of we in de najaarscompetitie konden meedoen voor de titel. Omdat we graag ook singles wilden spelen, kozen we voor de competitie van Heren 17+ op zaterdag. Zes weken lang zouden we in twee singles en drie dubbels onze kunsten mogen vertonen. De kern van de Frisse Jongens werd aangevuld met twee cracks uit het Blessures Team om een beetje tegen de zeer jeugdige tegenstanders gewapend te zijn.

Vijftig jaar geleden, op mijn 21-ste, maakte ik kennis met Johan Cruyff. Dat was op het internationale jeugdtoernooi van ADO in Den Haag. 'Wie is toch dat brutaaltje bij Ajax.' Zo'n bliksemschicht had hij nog nooit van zijn leven op een voetbalveld gezien. 'Wat een geweldige dribbel. Wat een ongelooflijk spelinzicht voor zo'n jonkie. Dat wordt een hele, hele grote,' voorspelde een senior naast mij op de tribune. Ook ik was onder de indruk van dat broodmagere ventje.

Uitgenodigd worden voor een gratis vakantie naar Griekenland. Wie wil dit niet. Mijn zwager Jaap had onverwacht een financieel meevallertje en voelde zich geroepen het gezegde 'van je familie moet je het hebben' waar te maken. Onmiddellijk dirigeert de goudfazant zijn vriendin Marion achter de pc.

Wim Quist is erelid van TV Buytenwegh en schrijver van ‘Winnaarstype’, een verhalenbundel over menselijke emoties, liefde, bedrog, passie, vriendschap en asogedrag.

Niet toevallig rijd ik naar de Fred. Oftewel naar de Frederik Hendriklaan in het chique Statenkwartier van de residentie. Ik had namelijk in het AD gelezen dat schrijver-dichter Bart Chabot bij boekhandel Paagman zijn nieuwe boek zal presenteren. Dat klonk mij als komt-dat-zien in de oren. Voor mij is hij namelijk een voorbeeld van een prettig gestoord mens. Het lijkt mij spannend om die onorthodoxe Hagenees een keer live mee te maken.

SlagWegh, een traditie in wording TV Slagvast tegen TV Buytenwegh 19 juni 2015

Klik op de onderstaande link om het artikel te lezen.

Verbaasd las ik op de site van tennisvereniging ALTV dat Jan en Robin in de halve finale herendubbel zijn uitgeschakeld. Shit dat ze het niet hebben gered, want ik had er vast op gerekend zondag bij de finale van mijn teamgenoten te zijn. Wat moet ik in godsnaam nu op zo'n zondagmiddag in mijn dooie uppie.

Vrijdag 19 juni j.l. reisde een TVB-delegatie af naar het Zeeuwse plaatsje Kamperland (in de buurt van het mooie Veere). In dat dorpje aan het Veerse Meer woont sinds elf jaar ons oud-TVB-lid Richard Vermeulen, die daar tennist bij Tennisvereniging Slagvast.

De delegatie bestond uit de harde kern van het competitieteam De Frisse Jongens, aangevuld met de meest talentrijke spelers van het team De Blessures. Ook een tweetal dames uit de entourage van deze teams reisde mee.

Mijn laatste competitiewedstrijd. Volgens mijn broer Rein zou het wel eens een emotionele dag voor mij kunnen worden. Kan zijn, maar ik zie er totaal niet tegenop. Ik zie wel. Uit tegen United Service in Hellevoetsluis. Half negen verzamelen bij Buytenwegh, om tien uur spelen. Volgens captain Tjomme kan het een latertje worden.

Hoewel ik al zo’n 60 jaar meeloop in de tenniswereld en meen daarin ook goed ingevoerd te zijn, doen zich regelmatig zaken voor waar ik werkelijk niets van begrijp. Dat is bijvoorbeeld het geval met de vrijwel jaarlijks terugkerende verhogingen van het prijzengeld van de Grand Slam toernooien.

Met de woorden ‘Het is mooi geweest’ hangt Wim Quist in zijn column het competitieracket definitief aan de wilgen. Een paar dagen eerder - tijdens de training - heeft hij zijn besluit om ‘te stoppen op zijn hoogtepunt’ ook al meegedeeld aan het team ‘De Frisse Jongens”. Toen hij zich vorige week aan de mannen van OTC voorstelde als Wim Wisselspeler, wist ik het eigenlijk al. Zijn officiële mededeling dat hij zijn laatste wedstrijd in competitieverband heeft gespeeld, komt dus niet als een verrassing.

Tot zo’n 30 jaar geleden, zat de scheidsrechter rechtop in zijn stoel, met zijn scoreblad op een lessenaartje voor zich. De lijnrechters zaten op een stoel of stonden rechtop. Als een bal “uit” was, riep de betreffende lijnrechter hardop “uit” en stak tegelijk zijn arm uit in de richting waarin de bal uitging. 

Vrouwen trekken op velerlei manier de aandacht. Serena en Venus Williams doen dat behalve met hun powertennis o.a. met hun kleding. Zij zijn duidelijk trendsetters met kleurrijke, soms gewaagde, niet door iedereen bewonderde, maar in elk geval in ’t oog springende outfits.

Toeval? Natuurlijk was ik erbij. Op de open dag. Voor de nieuwe pasjes en voor de tennisclinic van Jacco Eltingh met aansluitend Indisch eten, muziek en feest. De locale pers en de Nieuwsbrief beloofden een spetterende aftrap van het nieuwe seizoen. Komt dat zien. De TV Buytenwegh laat zich weer ouderwets horen; timmert weer aan de weg. Mijn hamvraag is, of het toeval was dat de extoptennisser bij Buytenwegh kwam opdraven.