Al jaren hoor ik dat ik 'Soldaat van Oranje' moet zien. Alom wordt gezegd, dat de musical in de hangar op het voormalige Marine Vliegkamp Valkenburg een absolute must is. Iedereen die 'm heeft gezien, is laaiend enthousiast. Een spektakel vanjewelste.

Juist die typering was voor mij reden om de boot af te houden. Ik liep namelijk totaal niet warm van de sensatieverhalen over de 360 graden draaiende, immense theaterzaal en de patrouillerende Duitse motorpolitie op het megapodium. Bovendien gaf het te denken dat vrijwel niemand iets over de muziek vertelde.

Toen ik onverwacht twee kaarten voor de musical cadeau kreeg, was er geen ontkomen aan. De zaal is mudjevol. Een gemêleerd publiek van basisschooljeugd tot stokoud. Ik las dat ruim 3,2 miljoen!! bezoekers mij in de twaalf jaar dat hij draait, zijn voorgegaan.

Tot mijn verbazing was ik binnen no time volledig in de ban van de musical. Naast de met veel passie vertolkte rollen van de cast boeide de muziek mij van meet af aan. 'Soldaat van Oranje', het verhaal over de oorlogsheld Erik Hazelhoff Roelfzema en zijn studiegenoten van de Universiteit Leiden. Onverschrokken stelden zij met hun verzetsdaden tijdens de oorlog '40-'45 hun leven in de waagschaal.

Toen een van hen werd verraden en door de Duitsers opgepakt, betekende dat een gewisse dood. Zijn dans, dodendans in mijn beleving, voorafgaande aan de executie was van adembenemende schoonheid. Het vervolgens rücksichtslos neerknallen van de verzetsheld door een Duits vuurpeloton ging door merg en been. Doodse stilte in de zaal. Geëmotioneerd pakte mijn vrouw mijn hand. Vanuit mijn ooghoeken zag ik mijn Duitse buren, voor aanvang hoorde ik ze Duits praten, tissues tevoorschijn halen.

Wim Quist