Een paar uur later arriveren we, Jan kreeg plotseling ook zin, bij de synagoge. Loos alarm. Op zondagmiddag in geen velden of wegen een veiligheidsagent te bekennen. Bij binnenkomst worden we hartelijk begroet door een bekende van Jan: Flip de Liema, muzikant/theatermaker/verteller. Als een Max Tailleur-telg schudt hij ter verwelkoming een smakelijk mopje uit zijn mouw. 

De inrichting van de kleine, neoclassicistische synagoge is sober, maar smaakvol. Geen pracht en praal. Natuurlijk ontbreken de Davidsterren in de eenvoudige glas-in-loodramen niet. Evenals de zevenarmige Menora op tafel. Een flikkerend lampje aan de muur symboliseert dat Jahweh er is. Slechts een enkel keppeltje spot ik onder de circa zestig belangstellenden. Bij mijn rondje kerk ontdek ik een monument ter nagedachtenis aan de Holocaust. Twee grote panelen met daarop de 143 namen van Joodse Delftenaren die tijdens de oorlog '40 - '45 door de Duitsers zijn vermoord. Ik lees dat de jongste een jaar was en de oudste 84. 

Bij zijn inleiding vertelt Flip dat zangeres/componist Noam Vazana (Israël, 1982) ruim tien jaar in Nederland woont en goed Nederlands spreekt. Ze zal voornamelijk in het Ladino, verwant aan het Jiddisch, maar ook in het Hebreeuws en Engels zingen. Aan haar zijde een Rus op Spaanse gitaar en een Marokkaan op cajon (trommel). De verteller benadrukt dat in deze synagoge geen plaats is voor politiek. 

Fijn dat Noam bij iedere song een toelichtend verhaaltje heeft, waardoor de muziek betekenis krijgt. In haar prachtige liedjes herken ik Arabische, Spaanse en Portugese invloeden. Mogelijk vanwege mijn liefde voor Portugese volksmuziek meen ik veel fadoklanken te horen. Hoe dan ook, in een intieme, sfeervolle entourage is het genieten van gitaar, cajon en Noams warme stemgeluid. Soms stilletjes wegdromen bij sereen gezongen liedjes. Dan weer kippenvel als ze de sterren van de hemel zingt over de gelijke 'human beings' Israëliërs, Palestijnen, Syriërs en Duitsers. Een aandoenlijk rijtje.