Ze heet Esther Ewaoluwagbemiga. In een vraaggesprek met de 25-jarige Nigeriaanse lees ik, dat ze dol op melk en koeien is. Op school leerde ze dat Nederlandse koeien de hoogste melkproductie ter wereld hebben. Omdat ze daar alles over te weten wilde komen, had ze haar zinnen gezet op studeren aan de Universiteit Wageningen. Dat haar ouders een dergelijke studie in het buitenland van dochterlief absoluut niet konden bekostigen, was voor haar geen reden om Wageningen te vergeten. Toen de Nederlandse organisatie Nuffic haar volhouden beloonde en haar selecteerde voor een studiebeurs, was ze zielsgelukkig. "God heeft mijn gebeden verhoord. Het bericht van Nuffic was de mooiste dag uit mijn leven. Het voelt zo goed in uw land te mogen studeren," zegt ze. "Wat hier ook zo fantastisch is, dat ik hier op elk moment van de dag veilig buiten kan lopen. En fietsen dat ik hier heb geleerd, vind ik superleuk." 

Ze heeft gekozen voor de studie Fokkerij en Genetica. Alweer een jaar is ze in Nederland. Soms moet ze zichzelf even knijpen of het allemaal wel echt is en geen droom. "Als ik na mijn studie in mijn geboorteland terug ben, wil ik mijn kennis delen met kleine boeren. Er moeten, net als in Nederland, goede fokprogramma's komen. Het tekort aan melk terugdringen, dat wil ik bereiken. Het verschil maken," zegt ze vastberaden. "Ook ben ik van plan meisjes en vrouwen te stimuleren om te gaan studeren. Bovendien wil ik ze voorhouden, dat ze zich niet de standaarden van mijn land moeten laten opleggen. Zelf over je eigen leven beslissen. Dat moet ook in mijn land een vanzelfsprekendheid worden." Ze sluit af met: "Nederlanders, heel erg bedankt voor de studiebeurs en de liefdevolle opvang. Dat zal ik nooit vergeten. Ik zal voor u bidden."

Esther Ewaoluwagbemiga, een naam om te onthouden. Toen ik haar verhaal kortgeleden voor de derde keer las, hield ik er weer een warm gevoel aan over. Een kerstgevoel ditmaal.