Een app van mijn tennis- en padelvereniging Buytenwegh roept vrijwilligers op de ramen van de padelbanen te lappen. Graag emmers, wissers, sponzen, verlengstukken en schoonmaakspullen meebrengen. Bij mijn aanmelding voor dat klusje stel ik voor, na afloop te gaan padellen. Enthousiast reageren drie pensionado’s dat ze daarvoor in zijn. Martin appt een dag later dat hij met tennis iets in zijn heup heeft verrekt. Vervolgens excuseert Paul zich wegens een zere teen. Toen waren er nog maar twee.

Om tien uur zijn we met vijf adspirant-glazenwassers op de werkbespreking in het fraai gerenoveerde clubgebouw. Een peptalk van Aad en een kopje koffie later lopen we gewapend met de benodigde attributen naar de twee padelbanen. Ik ben net lekker met mijn ding bezig, als Paul van de zere teen me op mijn vingers tikt. Hij mist schuim in mijn emmer. Drie knepen in de fles met spul, flink roeren en mijn emmer is een en al schuim. Hij zegt dat het schuim met ruim water zo verwijderd is. Een raam naast mij is Cees reuze trots op zijn super vlekkenspul van thuis. Bij zijn inspectieronde vooraf heeft hij geconstateerd, dat er flink wat grijze strepen op het glas zitten. Technische onderzoek heeft uitgewezen dat het sporen zijn van padelbads die de ramen stevig hebben getoucheerd. Even later hoor ik Cees mopperen dat die lelijke strepen zelfs met zijn wondermiddel moeilijk zijn weg te poetsen. Als Aad hem hoort piepen, springt hij hem onmiddellijk collegiaal bij. Zo levert een ieder op zijn eigen manier een bijdrage de ramen spic en span te krijgen. Een prachtig staaltje teamwork.