"Een jofele plek hiero. Dicht bij zee voor een verkoelend briesje. Ik heet Nelis en dat is oma Jo.” “Wim,’’ reageer ik en zeg dat ik net van plan was te gaan lezen. “Wat lees je?” vraagt Nelis belangstellend. “Voor de tweede keer lees ik ‘Knielen op een bed violen’ van Siebelink.” “Rare titel. Zonde van de blomme trouwens,” meldt oma Jo zich. “Nelis, heb jij wel eens van die Sliederik gehoord?” “Hij heet Jan Siebelink en is een gevierd auteur,” flapt er zomaar uit.

Een poosje later hoor ik Nelis zeggen dat hij benieuwd is hoe Janneke het in Duinrell heeft gehad. “Ik ga ons meissie effe bellen." “Mot dat nou, Nelis. Zo’n mobielgesprek vanuit hiero kost stikduur.” “Ik beloof je dat ik het kort zal houden." 

Even later. “Dag Janneke. Met opa Nelis uit Portugal. Heb je het gisteren leuk gehad in Duinrell? Ben je nog in de Mad Mill geweest?” ... “Heb jij dat echt gedurfd? Zonder mama in de Wild Wings. Maar meissie, daar ben je eigenlijk toch nog te klein voor.” … “Liefie, ik zei niet dat je klein bent. Natuurlijk ben je al hartstikke groot. Tien jaartjes ...” “Maar meissie, natuurlijk weet opa Nelis dat je al elf bent. Was gewoon even een dolletje van opa.” “Nelis, afbreken. Je bent ruimschoots over je taks,” meldt oma Jo zich weer. Opa Nelis maakt geïrriteerd een wegwezen gebaar. “Ben je echt in de Falcon Achtbaan geweest, meissie? Stoer van je. Wat heb je nog meer gedaan?”, vervolgt hij. Opa Nelis krijgt er geen genoeg van. Tot oma Jo zich weer laat gelden. “Attenoje Nelis! Het is nu echt twee keer genoeg geweest. We zijn al minstens drie joeten lichter. Heb je soms de geldpest? Over en sluiten nu!" “Meissie, opa moet ophangen. Dag liefie!” Bozig overhandigt opa Nelis haar de telefoon en zegt: "Janneke wil je nog even iets leuks vertellen." Oma Jo trekt een gezicht als een oorwurm, maar zegt lief: “Dag schatje ... Nelis, ik hoor helemaal niks. Verbinding verbroken."

Wim Quist