Viseters
's Morgens op het puntje van mijn stoel naar Olympisch schaatsen gekeken. De spannende duizend meter met Ireen Wüst, Marrit Leenstra en Jorien ter Mors. Weliswaar schaatste onze gouden Ireen zich voor de dweil uit de naad, toch viel de vijfvoudig Olympisch kampioene ditmaal buiten de prijzen. Gelukkig pakte Jorien het goud en was ze voor even onze nationale trots.
Aansluitend rep ik mij naar het lunchpauzeconcert in de Oude Kerk in Zoetermeer. Ik wil namelijk voor geen goud harpiste Annemieke IJzerman missen. Bij haar prachtige fantasie over 'De Moldau' van Smetana schakelen mijn gedachten naar Praag. Naar de rivier en de Karelsbrug met de zwartgeblakerde beelden en de kunstenaars. Bijna een halve eeuw geleden heb ik daarvan een fotorolletje vol geschoten. Tot mijn pensioen was de vergroting op mijn kantoor niet alleen voor mij een lust voor het oog. Het ruisende water dat Annemieke uit haar magistrale harp tovert, maakt mijn herinneringen aan Praag weer springlevend.
Even later verleidt de zon me tot een uitstapje naar Scheveningen. Wegens een zweepslag (spierscheuring) in mijn linker kuit zit mijn potje padel op de vaste woensdagmiddag bij mijn tennis- en padelvereniging Buytenwegh er een poosje niet in. Het is stil op de boulevard; slechts een handvol wandelaars. De stevige wind en de onstuimige zee geven me een ferme-jongens-stoere-knapen-gevoel. Op het strand zijn werkers druk met voorbereidingen voor de zomer. Tracktoren met laadbak rijden af en aan voor aanvoer van bergen zand aan de vloedlijn. Omdat mijn kuit op een gegeven moment begint te piepen, neem ik op een bankje even rust. Achter mij de vuurtoren en de vissershuisjes die ik al duizend maal heb gefotografeerd. Omdat het licht zo gigantisch mooi is, ga ik door de knieën om voor de zoveelste keer mijn mooiste plaatje te schieten.
Op de terugweg stop ik bij een snackkar voor een broodje kaas. Olijk roept de eigen baas dat Old Amsterdam toevallig vandaag in de aanbieding is. Ik moet erkennen, dat het rijk belegde broodje Oude Amsterdamse toppie is. Smullen, tot een zeemeeuw van achter plotseling rakelings langs me scheert en met een bizarre precisie het broodje uit mijn hand grist. Een herhaling van vorig jaar, met dit verschil, dat toen mijn broodje haring de prooi was. En ik maar denken, dat zeemeeuwen viseters zijn.
