Prachtplaatjes

Het zal in Den Haag niemand ontgaan zijn, dat kunstschilder Piet Mondriaan (1872-1944) de stad een jaar lang kleurde. Honderd jaar 'Mondriaan & De Stijl' werd uitbundig gevierd. Overal waren gebouwen feestelijk uitgedost met de fameuze kleurvakken van de schilder. Billboards juichten over zijn driehonderd werken in het Gemeentemuseum. Daaronder uiteraard de veel besproken Victory Boogie Woogie. In 1998 was ik erbij toen dat meesterwerk in Den Haag in première ging. Gebiologeerd liet ik het dynamische spel van kleuren, vakken, vakjes en blokken lang op me inwerken. De toenmalige staatssecretaris van cultuur Rick van der Ploeg verantwoordde de prijzige aanschaf van 82 miljoen gulden als volgt: We weten de prijs van iets, en de waarde van niets.

Die filosofische woorden konden niet verhinderen dat half Nederland over hem heen tuimelde. Kranten kopten in chocoladeletters hun twijfels over het zogenaamde meesterwerk. Kon die 82 miljoen gemeenschapsgeld niet beter worden besteed? In de Tweede Kamer, op verenigingen en in cafés discussies over de Victory Boogie Woogie. De meningen liepen uiteen van weggegooid geld tot hosanna. Verbazingwekkend hoe snel de herrie over het astronomische geldbedrag echter verstomde. Daarentegen bleef, dat ons land een soort Nachtwacht van de twintigste eeuw, zoals de Victory Boogie Woogie ook wel wordt genoemd, rijk is. 

Geïnspireerd door de Mondriaanfeestjes aan gevels van kantoorpanden, winkels, het CS, in etalages, enz. moest en zou ik die impressies op mijn smartphone vereeuwigen. Toen ik na een paar maanden rondstruinen genoeg plaatjes had geschoten, telde ik er ruim driehonderd. Na selectie resteerde een top veertig voor mijn digitale fotoalbum. Opgewonden kroop ik achter mijn pc om in 'mijn afbeeldingen' een mapje '2017 Mondriaan' te openen. Vervolgens zette ik de veertig prachtplaatjes op mijn pc. Nieuwsgierig hoe ze eruit zien op het grote beeldscherm, open ik het Mondriaanmapje. Ik schrik me te pletter. Het mapje is hartstikke leeg. Ook op mijn telefoon geen glimpje Mondriaan te bekennen. Spoorloos. Paniek. Acuut begin ik peentjes te zweten.

Gelukkig ken ik een helpdesk op mijn tennis- en padelvereniging Buytenwegh. Ongetwijfeld zal die bijdehante tante mijn Mondriaantjes uit het diepe kunnen opduiken. Een domper van jewelste dat ook zij ze niet tevoorschijn kan toveren. Het gaat me te ver de serie shootings op locatie dunnetjes over te doen. Liever struin ik rond in het Gemeentemuseum voor de echte Victory Boogie Woogie. Daar word ik van binnen heerlijk warm van. Voor iedereen veel heerlijke warmte, goede gezondheid en inspiratie in 2018.

Wim Quist

Column Overzicht