Ruim op tijd arriveer ik op het tennispark. Wel heb ik thuis stil gestaan bij de terroristische aanslag in Manchester. Ik vroeg me af of het gepast is, om een paar dagen na het drama met 22 doden en 60 gewonden gezellig naar een voetbalfestijn te kijken. In de krant las ik echter dat de aanslag op de concertgangers voor de Europese voetbalbond geen reden is de wedstrijd uit te stellen. The show must go on. Net als in 1972 bij de Olympische Spelen van München toen door terroristen van de Zwarte September elf Israëlische atleten en een Duitse politieman werden vermoord. Met een onbewogen gezicht stuurde de voorzitter van het Internationale Olympisch Comité, Avery Brundage, de wereld in dat "The games must go on". Gedenkwaardig dat Nederland daar toen afstand van nam door zich terug te trekken van de Spelen.

Zo'n dertig man, onder wie een paar bestuursleden, zijn komen opdraven voor de wedstrijd. Al gauw is er een jolige stemming. Een paar fans hebben zich uitgedost in een Ajax-outfit. Het optimisme over de goede afloop is groot. Ook ik heb er vertrouwen in. Al voor de aftrap gaat het echter faliekant mis. Bij de minuut stilte voor de slachtoffers van Manchester wordt na nog geen halve minuut de stilte op de tribunes verbroken. In het stadion klinkt een onverstaanbaar omroepbericht en even later klinkt het fluitsignaal van de scheidsrechter voor de aftrap.

 Direct leeft iedereen in het clubgebouw hartstochtelijk mee met Ajax. Ook van meet af aan is te zien, dat de Amsterdammers zich geen raad weten met de tactiek van coach Mourinho van ManUnited. Na een doelpunt van de Engelse ploeg daalt mijn optimisme tot beneden Amsterdams Peil. Weliswaar heb ik veel respect voor het ingetogen gedrag van Mourinho bij die lucky goal, maar de opdonder is er niet minder groot om. Ook de rondjes bitterballen van het huis kunnen mij niet uit het slop halen. Na de kansloze nederlaag van Ajax druip ik in stilte af. In het pikkedonker van het Buytenpark komt plotseling de minuut stilte boven drijven. Bijna vergeten.

Wim Quist