Twee moeders

Wat is een harp toch een schitterend muziekinstrument. Zeker als die bespeeld wordt door Colet Nierop. Dat weet ik van vorige keren. 'Ik ben er een poosje uit geweest,' excuseert de harpiste zich bij het weerzien. 'Al vanaf het allereerste begin van de lunchpauzeconcerten in de Oude Kerk hier in Zoetermeer ben ik erbij. Dertien jaar inmiddels. Altijd met veel plezier. Vanmiddag open ik met een bewerking voor harp van Franz Schuberts “Ständchen”. Leuk om te weten, dat het lied geboren is op een terras in Wenen. In gezelschap van een stel vrienden kreeg de componist een ingeving, leende potlood en papier en even later was “Ständchen” vereeuwigd,' besluit Colet haar inleiding.

 

Bij dat lied moet ik altijd onmiddellijk aan Thomas Quasthoff denken. De Duitse bas-bariton, die Schubert zo magistraal kan vertolken. Maar, of ik nu wil of niet, belanden mijn gedachten tegelijkertijd ook altijd bij de mens achter de goudbruine stem. Bij die kleine, grote man die, als gevolg van het gebruik van Softenon door zijn moeder, ernstig mismaakt ter wereld is gekomen. Niet te bevatten, dat hij daar nauwelijks onder gebukt lijkt te gaan. 'Ik beschouw mezelf als gewoon met iets bijzonders,' las ik ooit in een interview met hem. Daar krijg ik een brok van in mijn keel. Even later laat Colet horen dat "Ständchen" op harp ook geweldig klinkt.

Bij de aankondiging van “Maria” van Martin Fondse komt de aap van Colets tijdelijke afwezigheid uit de mouw. Ze verklapt dat ze zeven maanden geleden moeder is geworden van een meisje. 'We hebben haar Marie genoemd. Naar haar oma,’ zegt ze stralend. Met een snik in haar stem draagt ze “Maria” op aan haar Marie. Aan het slot van het heerlijke concert doet Colet uit de doeken dat zij, net als alle moeders slaapliedjes voor haar kleine meid zingt. 'Luister naar "Sweet Child" van Axl Rose, de hardrockzanger van Guns N’ Roses. Voor iedereen hier, maar ook een beetje voor Marie.' Met de harp zachtjes op de achtergrond zingt ze ingetogen: ‘She’s got a smile, it seems to me.' Aandoenlijk, die gelukzalige moeder een slaapliedje te horen zingen. Al dat moois ten spijt, worden mijn gedachten bij het staande applaus gedirigeerd naar de moeder van toen. Die van Thomas.

 

Column Overzicht