Doodzonde

Het is woensdag. Fijn weer naar het lunchpauzeconcert in de Oude Kerk in Zoetermeer. Ik zie op mijn horloge dat ik nog tijd heb voor een bakkie bij de Mac in het Stadshart. 'Doe er maar een lekkere chocokoek bij,' zeg ik tegen het meisje achter de counter. Vriendelijk vraagt ze of ik er ook een AD'tje bij wil.

Ik lees in die krant dat "dictator" Steve Bannon bij president Trump stevig aan de touwtjes trekt. Als ik het artikel verder lees, kom ik direct tot de conclusie dat ik van deze "schaduwpresident", net als van zijn baas, geen warm gevoel oploop. Zo beschouwt die man bijvoorbeeld angst als iets goeds. Volgens hem zorgt angst ervoor dat je actie onderneemt. Ook lees ik, dat een voormalig leider van de Ku Klux Klan, ene David Dukes, die Bannon een uitstekende keuze vindt. Volgens hem, kan hij Trump in de juiste richting duwen. Ineens krijg ik geen hap koek meer door mijn strot. Kotsmisselijk word ik van dat soort lui.

Even later komt een jong stel met kinderwagen aan het tafeltje tegenover mij zitten. Twintigers zijn het. Hij heeft een felrode muts op, draagt een baard en een biljartgroen Adidas-trainingspak. Zij is met hoofddoek en van top tot teen in het zwart. De baby is een meisje. Een en al rose in de kinderwagen. De moeder haalt haar kindje voorzichtig uit haar warme bedje en geeft haar liefdevol de fles. Gulzig begint het hummeltje te zuigen. Mama kijkt gelukzalig toe. Papa glundert en zegt iets liefs. Een hartverwarmend tafereel en weg is mijn kater. Ook twee oude dames aan het tafeltje naast mij worden gegrepen door het schouwspel en kijken geroerd toe. Even later staan de dames op om het "poppie" van dichtbij te bewonderen. 'Hoe oud is ze,' vraagt een van hen. De jonge moeder kijkt verlegen op en zegt dat ze nog maar zes weekjes is. 'Hoe heet ze,' vraagt de vrouw nieuwsgierig. 'Gadwa. We hebben haar Gadwa genoemd. Dat betekent: gift. We zijn zo gelukkig met haar. Dank u wel, mevrouw.' 'Wat een prachtige naam. Heel veel geluk met jullie prinsesje.' 'Dat is heel lief van u. Dank u wel, mevrouw,' reageert de vader en neemt een slok van zijn milkshake.

Het is drukker dan gewoonlijk in de kerk. Een volle bak voor de Zoetermeerse muzikant Mark Lezwijn. Naast dat hij een begenadigd gitarist is, houdt hij er de gewoonte op na om zijn muziek uitvoerig toe te lichten. Het eerste stuk dat hij gaat spelen heet "Recuerdos de Alhambra" van de Spaanse componist Francisco Tarraga. 'Oftewel, herinnering aan Alhambra. Als je zo meteen goed luistert kan je in de muziek de fonteinen van het Alhambra horen. Aan de Moors/Islamitische zijde van het fort in Granada overheerst het lichte geruis van het water en aan de Europese kant het onstuimige watergekletter. Tarraga is er prachtig in geslaagd die twee culturen aan elkaar te verbinden,' doceert Lezwijn gepassioneerd. Bij zijn werkelijk hemelse vertolking van "Recuerdos" waan ik me even in een andere wereld. Jammer dat Trump en de zijnen niet bij Tarraga in de leer kunnen. Hij is namelijk sinds 1909 niet meer onder ons. Doodzonde.

Wim Quist

Column Overzicht