Gelukkig zondagmiddag er even tussenuit. Naar het Zuiderstrandtheater in Scheveningen. Naar Misa Flamenca van Paco Peña. Heerlijk. Daar verheug ik mij enorm op. Sinds ik ooit tegen die muzikale mis van de Spaanse gitarist/componist aanliep, heb ik de muziek vele malen via cd beluisterd. Iedere keer weer opnieuw ontroert de samensmelting van katholieke liturgie, gitaar, zang en flamenco mij. Nu eindelijk de legendarische oude meester in levende lijve zien en horen, jubelt het in mijn hoofd.

Natuurlijk op zondagochtend lekker bijtijds opgestaan. Even gezellig naar mijn tennisclub Buytenwegh voor een praatje en een cappuccino. En om het traditioneel prachtig versierde park te bewonderen en een glimp van de finaledag van het Boonekamp Open Herfsttoernooi op te vangen. Daarna weer snel naar huis voor een broodje en op naar Scheveningen. Natuurlijk het ticket niet vergeten. Ik schrik me te pletter. Het entreebewijs ligt niet op zijn plaats. Paniek. Waar kan ik in godsnaam dat ding gelaten hebben, pijnig ik mijn hersens. Bij mijn zoektocht tussen allerlei paperassen kom ik tickets van Dolce Pontes, Tosca en de Matthäus Passion 2017 tegen. Allemaal keurig in het speciale mapje. Heb ik het ticket voor Peña er soms al uitgehaald en is-ie per ongeluk in een verkeerd stapeltje terecht gekomen? Na een half uur me ongans te hebben gezocht geef ik het op. Over vijf kwartier begint immers de mis. Dan maar op hoop van zegen naar het theater aan de haven en opbiechten dat mijn kaartje waarschijnlijk in de vuilcontainer terecht is gekomen.

'Meneer, geen enkel probleem hoor. Mag ik even uw naam, postcode en uw huisnummer? Dan laat ik uw entreebewijs gewoon opnieuw uitprinten. Nog verder iets van uw dienst, meneer', vraagt een alleraardigste dame van het theater. Even later zit ik met een opgewonden gevoel op rij B iets rechts van het midden. Een prachtige plaats.

Een ovationeel applaus voor Paco als hij met zijn gitaar het podium opkomt. In zijn kielzog twee gitaristen, een percussionist, een danser, drie solisten en een koor. Een gezelschap dat bestaat uit achttien trotse jonge vrouwen en mannen in glimmend zwart met knalrood schoeisel. Als Paco met een minuscuul glimlachje op zijn gezicht het publiek aanschouwt is het dood- en doodstil in de zaal. Met zijn virtuoze gitaartechniek verovert hij vanaf de eerste tonen zijn toehoorders. Live lijkt zijn muziek een extra dimensie te krijgen. Adembenemend. Dan weer devoot: zachtjes en sereen met een hemels koor op de achtergrond. Dan weer emotioneel met solisten die hun ziel en zaligheid in de Misa stoppen. Kippenvel. Alle remmen gaan los als de flamencodanser zijn hakken laat knallen. Een danser van de buitencategorie. Een goddelijke Misa Flamenca. Misschien wel mijn mooiste theaterervaring ooit. Het applaus van het dankbare en uitzinnige publiek houdt maar aan. Ook mijn handen zijn rood en gezwollen.

In bus 22 naar huis zit ik nog behoorlijk na te shaken. Bij te komen van de emoties. Naast mij zit een vrouw van midden dertig met een blos op haar wangen. Ze vertelt me dat ze zojuist iets wonderbaarlijks heeft beleefd. 'De Misa Flamenca van Paco Peña. Ik moet er nog van bijkomen, meneer. Ongelooflijk. Pure meditatie was het. Zoiets moois heb ik van mijn leven nog nooit beleefd,' vertelt ze met tranen in haar ogen.

wim quist