Een week later was ik op het crematorium naast de tennisclub voor zijn afscheid. Ooit heb ik een paar jaar competitie met hem gespeeld. Hij stond bekend als een lastige tegenstander. Een sluwe vos, dat was hij op de baan. Gevreesd om zijn lobs en om zijn ellenlange rally’s. Hij was moeilijk te kloppen. Tot het uiterste ging hij. Dat was zijn credo. Daarnaast was hij een praatjesmaker en was Haagse humor hem niet vreemd. Als zijn tegenstander bijvoorbeeld een prachtige scherpe bal net binnen de lijnen had geslagen, riep hij luid "uit" en voegde er even later "stekend" aan toe. Toen hij lang geleden, volgens hem, genoeg hersteld was van een zware hartoperatie, ging hij er op de baan weer ouderwets tegenaan. Aan de kant stond Ank doodsangsten uit en riep dat hij het rustiger aan moest doen. 'Denk aan je hart,' riep ze bezorgd. ‘Ank, niks aan het handje. Maak je maar geen zorgen,’ zei hij geruststellend.

Zijn witte kist is opgesierd met rode, paarse en gele bloemen, een tennisracket en een voetbal. Paul was een sportman in hart en nieren. Geen foto op de kist van hem, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door zijn leven dat in vogelvlucht op een groot tv-scherm voorbij komt. Mooie beelden van Paul op het voetbalveld, op wintersport, op de tennisbaan. Foto’s van het pas getrouwde stel. Beelden door de jaren heen met zijn geliefde Ank die er tot op het laatst voor hem was. Heel veel respect daarvoor. Natuurlijk ontbreken in de reeks foto's zijn drie bloedmooie meiden niet, zoals hij ze steevast noemde. Monique, Peggy en Yvette. Hij raakte niet over ze uitgepraat, herinner ik mij als de dag van gisteren. Apetrots was hij op ze. Gelukkig komen de memorabele foto’s een paar keer voorbij, zodat ik die ene van Paul als opa goed kan bekijken. Liefdevol en trots kijkt hij naar het hummeltje op zijn arm. Aandoenlijk. Paul Smeele. Volgende maand zou hij 82 geworden zijn.

Wim Quist