Toen zij in 2009 door tennisleraar/pachter Marcel Bulder bij TV Buytenwegh werd geïntroduceerd, was zij voor mij een volslagen onbekende. Natascha: een mooie naam voor de jonge, frisse blondine met innemende glimlach. Direct viel mij op, dat zij uit het goede horecahout is gesneden. Bijzonder klantvriendelijke instelling. Als het een keer geen volle bak in het clubgebouw is, brengt ze met vaardige handen de koffie, de biertjes en de frisdrankjes zonder te morsen naar de tennissers. Die service valt des te meer in goede aarde, want lang niet iedere tennisser is begiftigd met horecakwaliteiten. Onzeker en angstig schuifelt de tijdelijke jongste bediende van de groep met een vol dienblad richting plaats van bestemming. Bij aankomst heeft het plateau soms veel weg van een zwembassin. Een en al nattigheid. Als het een keer lukt om de cappuccino's zonder voetbad over te brengen, wordt de dienstverlener door zijn tafelgenoten beloond met een schouderklopje. Met een glimlach op haar vriendelijke gezicht slaat Natascha van achter de bar het tafereel gade.

Zo nu en dan kom ik op maandagmiddag bij de tennisclub aanwippen voor een cappuccino en een praatje. Altijd gezellig bij die maandaggroep van zo'n twintig tennissers op leeftijd. Uit ervaring weet ik, dat de mannen om ongeveer half vier klaar zijn met hun dubbelpartijen. Als ik arriveer, maak ik nog net mee dat met de pet wordt rondgegaan voor Natascha. Attent en sympathiek dat de mannen haar een afscheidscadeautje willen geven. Hoewel ik geen deel uitmaak van de groep, ooit heb ik een paar maal meegedaan, vind ik het gewoon leuk aan het cadeautje bij te dragen. Net als ik mijn portemonnee heb getrokken, word ik door de groepsleider op mijn vingers getikt. Ik mag niet meedoen. Dat is voorbehouden aan de maandaggroep. 'Als maandaggroep willen wij haar een exclusief afscheidscadeau aanbieden,' verontschuldigt hij zich. Redetwisten heeft geen enkele zin, merk ik snel.

Net als haar moeder, gaat Natascha de verzorging in. Zo moeder, zo dochter. Een keuze waar de "oudjes" van een Wassenaars verzorgingshuis beslist mee in hun nopjes zullen zijn. Ongetwijfeld zullen zij de aimabele verzorgster snel in hun harten sluiten. Hopelijk brengt de nieuwe werkkring haar zowel arbeidssatisfactie als succes. Weliswaar van mijn kant geen financiële bijdrage aan het afscheidscadeautje, maar in plaats daarvan deze column. Als herinnering aan TV Buytenwegh. Het minste wat ik kan doen.