Toen we zo verschrikkelijk de mist in zijn gegaan met de volgens Ruud heerlijke Italiaanse meezinger de "Italiano". Nog steeds breekt het klamme zweet mij uit als ik terugdenk aan die act waarbij we al na de eerste de beste noot het spoor volledig bijster waren. Wel was er reuze pret in de zaal.

Iedereen van het groepje reageerde positief op de uitnodiging van de Janssens om hun 40-jarige bruiloft op te luisteren. Een pracht van een feest beloofde het robijnen bruidspaar per e-mail. Eerst met z'n allen in twee Ooievaartboten vanaf de Bierkade de Haagse grachtengordel verkennen en daarna gezellig eten, drinken en feesten in het restaurant "1892" in de Dorpsstraat in Zoetermeer.

Direct werd een eventueel aller- allerlaatste optreden door het vrouwenclubje afgeserveerd. Het "genoeg is genoeg" werd heilig verklaard. Maar wat dan? Dat was de vraag. Volstaan met een paar vriendelijke woorden bij het overhandigen van de enveloppe met inhoud? Vreselijk saai. Daar was iedereen het roerend over eens. Via gelekte informatie was ik op de hoogte van de perikelen rond de cadeau-uitreiking. Om van de problemen af te zijn, heb ik even overwogen een feestelijk stukje proza aan te leveren. Dat idee zette ik snel overboord, omdat gezegd wordt, dat overdaad schaadt. Nog maar kort geleden had ik Jan op het ministerie van VWS op zijn afscheidsreceptie namelijk enigszins cryptisch op de korrel genomen. Een paar dagen later kwam mij ter ore, dat ik nogal wat ambtenaren met mijn speech in verwarring had gebracht. Naar verluidt, hebben die VWS'ers een paar dagen nodig gehad om hun werkritme te hervinden.

De sobere overhandiging van de enveloppe halverwege het feest liet Aloise van het vrouwenclubje maar niet los. Zoiets op een bruiloft te doen, dat kon ze niet over haar Oostenrijkse hart verkrijgen. Na lang peinzen kreeg ze plotseling een ingeving. Ze liep naar de kast boven en haalde verf, pen, penseel en papier tevoorschijn. Even later was ze naar hartenlust aan het aquarelleren. Haar ingeving was het bruidspaar karikaturaal te vereeuwigen. In het verleden heeft Aloise bij het waterverven kunstzinnige trekjes vertoond. 

Onzeker als de Zoetermeerse zondagsschilderes nu eenmaal is, neemt ze, nadat ze haar kunstwerk had voltooid, contact op met het vrouwenclubje. Toen bleek dat haar alleszins humoristische aquarel jubelend werd omarmd, was dat een pak van haar hart en durfde ze zich zonder schroom op het feest te vertonen.

De Haagse gids aan boord van de Ooievaart 1 vertelde uitvoerig over het moois dat we onderweg te zien kregen. Zo zwaaiden we naar de woonhuizen van Louis Couperus en Paul van Vliet en voeren we langs de voormalige werkkamer van Blonde Dolly. De plek waar zij na een meningsverschil met een klant in 1959 het leven liet. Tot veler verrassing bracht het politieonderzoek aan het licht, dat de Haagse meid van lichte zeden zich liet uitbetalen in gouden tientjes. De overal verstopte oude sokken zaten vol met die kostbare munten. Ruim een miljoen bedroeg haar spaarpotje voor later. Pikant detail bij de zaak Blonde Dolly was, dat het aangetroffen klantenboekje van het blondje nooit verder zou zijn gekomen dan het bureau van de hoofdcommissaris.

Natuurlijk waren Jan en Marianne verguld met de gevulde enveloppe en de aquarel van Aloise. Overeenkomstig de rolverdeling bij huize Hesemans was haar man Hans de aangewezene om het cadeau namens de groep te overhandigen. Intussen vermaakten de Limburgse familieleden, vrienden en andere genodigden zich onder het genot van heerlijke hapjes en drankjes uitstekend met elkaar. Zoals zo vaak op feesten kwam de stemming naarmate de avond vorderde er steeds beter in. Wel tekende Jan na enkele biertjes aan, dat hij het traditionele optreden van ons groepje node heeft gemist.

Wim Quist