Begin jaren tachtig was Frits bij de tennisvereniging Buytenwegh voorzitter van de jeugdcommissie en ik bestuurslid. Met hart en ziel ging hij voor de Buyenwegh-jeugd. Op een keer na een poosje brainstormen over een beleidsplan voor de jeugd, daagde hij me uit voor een partijtje tennis. 'Dat zie je zeker niet zitten hè,' blufte hij. We hadden nog nooit tegen elkaar ge-enkeld. Wel een paar keer gedubbeld. Natuurlijk moest ik lachen om die typische Haagse bluf van Frits, maar helemaal zeker van mijn zaak was ik niet. Of hij die twijfel in mij bespeurde weet ik niet, maar prompt stelde hij voor een goed flesje whisky op de partij te zetten. 'Of ben je daar te schijterig voor?' naaide de ex-Hagenees me verder op. 'Ik te schijterig?'  'Ik heb het over een literflesje Johnny Walker black label. Om lekker lang te genieten. Spul zonder koppijn achteraf,' verklapt hij zijn favoriete merk.

Op zaterdagmiddag veertien dagen later is het uur van de waarheid aangebroken. Tien minuten te laat verschijnt Frits met in zijn kielzog een groepje maatjes, waaronder tennisleraar Hans. 'Zullen we dan maar? Niet te lang inspelen. Zonde van de tijd. Ik popel om te beginnen,' geeft hij vol gas. Die intimidatietactiek zeker van Hans meegekregen, denk ik. Al direct in zijn eerste servicegame krijg ik twee loeiharde aces om mijn oren. Wat een pech dat zijn service juist nu als een tierelier loopt, begint het in mijn hoofd te spoken. Ook zijn groundstrokes zijn beter en harder dan ik ooit van hem in de dubbel heb gezien. Ook dat nog. Frits in bloedvorm. Soms stiekem een paar privélesjes van Hans gekregen? Hoppa, weer een ace van Frits. Ongelooflijk. Wat moet ik daar in godsnaam tegen beginnen? Geen kruid tegen gewassen. Totale chaos tussen mijn oren. Kansloos lever ik de eerste set in. Ik zie nog net dat Hans zijn duim opsteekt naar zijn pupil.

Frits is een boomlange kerel van midden dertig. Weliswaar geen super zwaargewicht, maar ik schat hem gauw rond de vijfentachtig kilootjes. De teller van mijn weegschaal bleef op mijn veertigste altijd ruim onder de zeventig. Mijn coach in mij, die een set lang heeft liggen pitten, wordt wakker. 'Het voetenwerk van die lange is niet oké,' souffleert hij. 'Je dropshot inzetten.'

Gehoorzaam gooi ik het roer om en trakteer ik Frits op een paar venijnige balletjes kort achter het net. Hijgend zegt hij bij het wisselen van kant, dat die kutballetjes weinig met tennis te maken hebben. Daar heb ik mooi schijt aan, denk ik stoer, maar houd mijn lippen op elkaar. Weliswaar heeft hij in de rally vaak de overhand, maar tegelijkertijd loopt hij zich groen en geel op mijn dropshots. Ik kom steeds beter in mijn vel te zitten, als ik hem per game fysiek meer zie aftakelen. Het loopwerk gaat hem duidelijk in zijn dikke benen zitten. Dat hij niet blij mee is met mijn andere speelstijl, druipt van zijn bleke bekkie af. Ook het onderonsje van Hans en zijn leerling kan niet verhinderen dat de tweede set naar mij gaat.

Ere wie ere toekomt, als Frits in de derde en beslissende set bij een onbereikbare bal op zijn backhand, zijn racket bliksemsnel over pakt en met zijn andere hand een juweel van een passeerbal slaat. Uiteraard een applaus van zijn fans die al een poos niets van zich hadden laten horen. Ook ik complimenteer hem met een welgemeende "mooie bal Frits". Als hij kort daarna voor de zoveelste keer vol uit de startblokken moet om een flinterdun dropshotje te pareren, hoor ik "au" en zie ik hem licht trekkebenen. 'Niks aan de hand,' zegt hij. Nog in dezelfde game weet ik, dat het gebeurd is met de koopman. Wel heeft hij nog dapper tegengesparteld, maar meer dan sportief de wedstrijd uitspelen zat er voor hem niet in. 'Gefeliciteerd. Het flesje JW komt eraan. Je hebt hem verdiend.' Toffe gozer, die Frits.

Nu is hij er niet meer. Hij had net een nieuwe computer aangeschaft. Computeren, dat was tot op het laatst zijn grote passie. Slechts 66 is hij geworden. Natuurlijk was ik op zijn crematie op het Buytenpark vlak naast de tennisclub. Net als zo velen van de tennisclub. Mooi om te zien dat hij, ook al was hij geen lid meer, niet is vergeten. Ingewijden weten, dat hij heel veel voor de TV Buytenwegh heeft betekend. Op zijn kist staat een grote foto van hem. Ik buk me om hem goed te kunnen zien. Guitig, met verborgen spot kijkt hij me aan. Een prachtfoto. Zo was hij. Zo wil ik Frits Jans opslaan. Op weg naar de koffie en de cake dwalen mijn gedachten naar de Buytenwegh'ers die zijn heengegaan. Te veel om op te noemen. 

Wim Quist