Mijn tennismaatje Jan van TV Buytenwegh gaat
namelijk met pensioen bij VWS en ter ere daarvan heb ik een praatje
voorbereid. Grappig dat ik baas Edith Schippers voorbij zie lopen. Tot
straks Edith, denk ik.

Een piepje in mijn telefoon waarschuwt dat er
een app is. Enthousiast bericht mijn dochter dat Juliëne is ingeloot
voor de middelbare school van haar keuze. Heerlijk en wat een
opluchting na die weken van spanning. Geweldig voor Juul en voor
iedereen van de familie. Met een blij gevoel werk ik de laatste
stukjes Sacher naar binnen. Ook fijn dat mijn voordracht als een trein
loopt. Op naar het ministerie voor het feestje van de
wetgevingsjurist. Ik heb er zin an, zou wijlen Pim Fortuyn gezegd
hebben.

Net als ik wil afrekenen hoor ik weer een piepje in mijn
telefoon. Opnieuw mijn dochter zie ik. Lief, dat ze nogmaals haar
blijdschap met mij wil delen. Ze besluit haar app, dat ze net heeft
gehoord dat Johan Cruijff is overleden. Ze dacht dat het beter met hem
ging. Ik schrik me te pletter. Pats. Weg is mijn blije gevoel. Ik kan
het niet geloven. Mijn hele lichaam begint te tintelen. Zoals destijds
bij het bericht van het overlijden van mijn moeder. Wezenloos. In
shock. Ook ik dacht dat het goed met Johan ging. Eigenlijk heb ik er
nooit ook maar een seconde aan getwijfeld of hij weer beter zou
worden. Ik wist het gewoon zeker. Slikken. Total loss voel ik me. Ik
kan het niet bevatten dat Johan dood is. Daar was ik niet op
voorbereid. Nooit had ik het voor mogelijk gehouden dat hij het niet
zou redden.

In mijn hoofd dendert Johan van Ajax en Barcelona naar de
WK's van 1974 en 1978 en mijn column van enkele maanden geleden. Toen
ik schreef over het vreselijke nieuws dat hij aan longkanker lijdt. En
over mijn afspraak met hem om te overleven. Nauwelijks te bevatten dat
hij die niet heeft kunnen nakomen. Johan de voetbalrevolutie. De
rebel. De nummer 14. De Cruijff-foundation die wereldwijd jongeren een
plek om te sporten biedt. Maar ook de filosoof van "elk nadeel heb se
voordeel". Wat had ik dolgraag nog vele jaren dergelijke uitspraken
uit zijn mond willen horen. Het maakt me intens verdrietig dat hij er
niet meer is. Een mooi mens om nooit te vergeten is niet meer. Een
intrieste dag, die 24-ste maart 2016.

Ik zie dat het kwart voor vier
is. Snel naar VWS om van mijn briefje te lezen dat Jan een fijne vent
is en dat hij is uitgegroeid tot een Grote Jan. Als ik maar niet
plotseling en plein public ga snotteren.