Onze club

Sinds de oprichting van onze club in 1978 ben ik lid. Ik weet nog goed dat ik het direct naar mijn zin had. Misschien omdat ik me betrokken voelde, rolde ik van de ene functie in de andere. Leuk was, om eens hele andere dingen te doen dan op mijn werk. Toen ik bijvoorbeeld na een paar jaar fotografie en public relation ging doen, was het iedere keer weer spannend of mijn artikeltje met foto in de media geplaatst werd. Gouden jaren waren dat, waarin de club uitgroeide tot een grote, welvarende tennisvereniging met meer dan 1200 leden.

Zijn die gouden jaren voorbij? Ik krijg het bijna niet uit mijn strot dat het allemaal wat minder is geworden. Net als bijna elke tennisclub, kreeg ook de onze te maken met ledenverlies. Ook nam in de loop der jaren de animo om mee te doen aan evenementen af. In bestuurderstaal: een zorgelijke ontwikkeling. De vraag is, hoe het tij te keren. Voor mij is betrokkenheid het toverwoord. Ik durf er gif op in te nemen, dat bij grotere betrokkenheid de uitstroom van leden zal afnemen. Een middel om het clubgevoel aan te wakkeren is mee te doen aan toernooien en recreatieve evenementen. Om te presteren of gewoon voor de lol. Wie weet, volgt daarna de volgende stap om iets voor je club te gaan doen. Misschien wordt dan jouw inzet, net als bij mij, beloond met een plusje bij je gevoel van eigenwaarde. Misschien kom je zelfs een ietsepietsje beter in je vel te zitten. Ook mooi meegenomen voor je omgeving.

Gezwam in de ruimte van die ouwe. Gelooft zeker nog in sprookjes. Flauwe kul uit de vorige eeuw. Dat soort gedachten kunnen gemakkelijk opborrelen. Immers, vandaagdedag moeten vaak beide partners kost, kleding en hypotheek verdienen. Hierdoor schiet er nauwelijks tijd over om te tennissen, laat staan dat er ruimte is om mee te doen aan een oliebollentoernooi of verenigingsfotograaf te worden. Je bent hartstikke blij dat je je kinderen om negen uur in bed hebt gekregen en dat je eindelijk op de bank zit. Foutje! Die vlieger gaat bij mij niet op. Diep in je hart ben jij namelijk helemaal geen bankzitter. Daar ben jij als sporter veel te dynamisch voor.

Ook bepaald geen bankzitters zijn de leden van de toernooicommissie van het Boonekamp Open Herfsttoernooi. Wat die jaar in jaar uit presteren, grenst aan het ongelooflijke. Werkelijk alles wordt uit de kast gehaald om dat toernooi tot een succes te maken. Toppers zijn het, zowel in organisatorisch opzicht als in het scheppen van een unieke sfeer en aankleding van het tennispark. Ik heb het over Mirella Bracht, Joost Bleiji, Vincent Kartodikromo, Gea van der Sman, Edwin Vink, Robbert de Groot, Christiaan Dijkstra, Eugenie van der Wolk, Benjamin Steenstra en Carsten Blewanus.

Hartverwarmend om te zien hoe zij zich uitsloven voor de club. Een hele diepe buiging daarvoor. Chapeau. Een tien met een griffel. Sorry, ik bedoel natuurlijk, hartstikke vet. Cool dat zij laten zien dat sprookjes in 2015 nog wel degelijk bestaan. Vrijwilligers om trots op te zijn. Dat geldt natuurlijk ook voor al die andere kanjers waarop de club drijft. Die de club smoel geven. Te veel om op te noemen. Ook voor hen een diepe buiging en chapeau! Ere wie ere toekomt.

wim quist 

Column Overzicht