Oudste team kampioen in najaarscompetitie?

Na een goede derde plaats van de Frisse Jongens in de voorjaarscompetitie op zondag wilden we ook wel eens kijken of we in de najaarscompetitie konden meedoen voor de titel. Omdat we graag ook singles wilden spelen, kozen we voor de competitie van Heren 17+ op zaterdag. Zes weken lang zouden we in twee singles en drie dubbels onze kunsten mogen vertonen. De kern van de Frisse Jongens werd aangevuld met twee cracks uit het Blessures Team om een beetje tegen de zeer jeugdige tegenstanders gewapend te zijn.

 

De competitie verliep geweldig. Het was altijd prima weer; de tegenstanders waren gezellig, ondanks hun zeer jeugdige leeftijd, en we haalden veel punten. Jammer was dat er helaas geen acht, maar slechts zeven deelnemende teams waren, waardoor er voor alle teams ook een vrij weekend was. Na vijf wedstrijden troffen we onszelf trots op de koppositie aan met twintig punten, maar liefst zeven punten voor op de nummer twee. Maar dat was door afkeuringen en vrije weekends van sommige tegenstanders wel een enigszins vertekend beeld. Zo hadden nummer twee (Be Quick), die wij nog zouden ontmoeten, en nummer vier (ATC), waar wij een nipte nederlaag (3-2) hadden geleden, pas drie partijen gespeeld. Onze altijd realistische coach sloeg aan het rekenen en liet ons weten dat Be Quick, Weesp en Almere ons nog zouden kunnen inhalen. Be Quick met de op papier sterkste spelers hadden wij zelf nog tegoed; dat team moest ook nog spelen tegen Almere. Er was dus nog van alles mogelijk. De coach liet het aan ons zelf over te beoordelen wat er moest gebeuren om ons op de bovenste plaats te houden, maar sprak wel over ‘dezelfde dunne zijden draad als die van het Nederlandse elftal’ (dat toen nog niet definitief uitgeschakeld was).

Op de laatste speeldag togen wij welgemoed naar Gouda met de bedoeling onze huid zo duur mogelijk te verkopen. Be Quick bleek inderdaad de sterkste tegenstander. Toch slaagden wij oudjes erin de mannen uit de kaasstad een 3-2 nederlaag toe te brengen; met een beetje meer geluk zou zelfs 4-1 mogelijk zijn geweest. Daarmee was zeker dat Be Quick ons niet meer kon inhalen. Ondanks de tevredenheid over dat schitterende resultaat, had eigenlijk niemand er nog vertrouwen in dat we de titel nog zouden kunnen binnenhalen. De voorsprong op ATC (Almere) was nog wel twee punten, maar die ploeg moest op 31 oktober nog tegen Be Quick inhalen. Alleen 4-1 of 5-0 voor Be Quick, dat zelf dus geen belang meer had, zou voor ons voldoende zijn. Zelfs bij een 3-2 nederlaag voor ATC zou het kampioenschap naar Almere gaan, omdat wij daar onze enige nederlaag (3-2) hadden geleden.

Het was die 31e oktober prachtig weer. Mijn altijd ‘naar buiten’ willende echtgenote vond dat we dus moesten gaan fietsen. En ik was toch wel nieuwsgierig hoe het zou gaan daar in Gouda. Dus klommen wij rond 11 uur op onze lichtmetalen Jan Janssen-rossen en fietsen wij gezellig naar Gouda (geen e-bikes!).

Daar aangekomen, troffen wij op een verder verlaten tennispark de mannen van Be Quick en ATC gezellig samen aan tafel gezeten aan, een boterhammetje etend en keuvelend. Niemand maakte aanstalten om te gaan tennissen.

Langs mijn neus weg vroeg ik de Goudse Klaas – net als ik een ‘fietser’ en eigenaar van maar liefst elf fietsen - of er nog getennist werd. 'Ja hoor', zei hij relaxed, 'het staat 2-1 voor ons’. Bij mij groeide, denkend aan de sterke dubbelspelers van Gouda, een sprankje hoop dat het onmogelijke voor ons misschien toch nog mogelijk zou blijken te zijn. De Gouwenaren bleken zelfs de singles van de sterke Almeerse singelaars te hebben gewonnen; dat zij juist een dubbel hadden verloren, voorkwam dat ik meteen al te optimistisch werd.

Marianne en ik namen op ons gemak een bakkie koffie en installeerden ons op het zonovergoten terras. De partijen konden mij niet snel genoeg beginnen, maar de heren namen hun tijd.

Direct voor onze ogen op centre court speelde ‘mijn’ wat log ogende, maar destijds toch voor mij te sterke tegenstander van ATC met een uitstekend spelende maat, ene Eelco. Die deed in Almere niet mee, maar had een schitterende slag en kon de sterk cross gespeelde ballen van de sterkste man van Be Quick even precies eindeloos retourneren. Wel liep hij een beetje liep te trekkebenen, waardoor hij soms een bal niet kon halen. Ook het dubbel van Be Quick kende een nieuweling ten opzichte van de wek daarvoor tegen ons. Uiteraard een bloedjonge knaap (met baardje) die beschikte over een steenharde service en ook verder nog wel over de nodige balvaardigheid. Na enig aftasten werd voor kenners al snel duidelijk dat Be Quick die pot toch wel zou winnen; dat gebeurde ook: 6-3, 6-3. Daarna konden wij onze aandacht helemaal richten op de andere baan. De luitjes van Be Quick riepen intussen in mijn richting: 'We gaan ze pakken; dat gaat je natuurlijk wel het nodige bier kosten!' Omdat ik uiteraard altijd het clubbelang stel boven mijn eigen financiële situatie, verzekerde ik de mannen met een soepel uitgesproken 'no problem' van mijn bereidheid de baromzet bij Be Quick op deze laatste openingsdag van het seizoen nog eens een stevige boost te geven.

Op de andere baan leek de strijd vooralsnog meer te duiden op een overwinning van ATC dan op de noodzakelijke winst voor Klaas en Rick van Be Quick. Het team van ATC bestond uit de sterk spelende Wouter (de jongste speler, dit keer niet vergezeld door zijn oma) en de eerste man van ATC, die destijds tegen Jan Bor speelde. Het wedstrijdverloop maakte mij niet direct ongerust, omdat ik de week daarvoor had mogen ondervinden hoe Rick steeds beter in de wedstrijd wist te komen en na verloop van tijd niet meer te passeren was. Hij en Klaas leken de eerste set eerst wel te verliezen, maar vochten zich toch goed terug en sleepten er nog een tiebreak eruit. Met de kreet 'denk aan de tiebreak van vorige week' (die zij wonnen) pepten ze elkaar op, maar helaas verliep de tiebreak niet goed en kwamen ze dus een set achter. De tweede set ging veel beter. Regelmatig werden de ATC´ers de verkeerde kant op gestuurd en aan de lopende band werden punten gescoord. De tegenstanders gingen ook wat minder spelen. De tweede set werd met dus 6-3 gewonnen. Ik kan niet ontkennen dat ik toen toch al even begon te denken over een kampioensfeestje bij TVB.

Ook de derde set verliep vervolgens heel voorspoedig voor Be Quick. De mannen van ATC leken de moed te hebben verloren en stonden in no time met 5-1 achter. ATC wist nog wel door een ongelukkige break en daarna op eigen service terug te komen tot 5-2 en 5-3, maar daar werd niemand zenuwachtig van. Klaas, die nog geen service had verloren, kon nu voor de set en de match gaan serveren. Al snel kwam hij op 40-0. Daarna werd het toch nog deuce, maar Klaas kreeg een matchpoint. Nu zou de winst voor Be Quick en de titel voor TVB binnen zijn! Dacht iedereen op het terras. Het matchpoint ging verloren omdat Rick een keertje vergat het punt af te maken. Opnieuw kreeg Klaas een matchpoint, maar weer kon Rick het niet verzilveren. Stoïcijns serveerde Klaas opnieuw en weer kreeg hij een matchpoint.

Rick was ervan overtuigd dat hij het punt aan het net kon afmaken, maar zijn smash verdween in het net! Nog liet Klaas zich niet uit het veld slaan en met een degelijke service haalde hij zijn vijfde kans op het matchpunt. Ik begon nu toch echt serieus te denken over een telefoontje naar Zoetermeer om de platte wagen voor een kampioenstocht van ons team door Zoetermeer in gereedheid te laten brengen. Maar ook dit vijfde matchpoint kon Rick niet benutten. En zoals dat dan gaat, komt er vervolgens een moment dat je op nadeel komt. En tot overmaat van ellende zit de return dan wat tegen en verspeel je het volgende punt een beetje onbenullig: 5-4 voor Be Quick. Je zag de lui van ATC, die tot dat moment al bezig waren met de rouwverwerking wegens het verspelen van de titel, ineens opleven. Zou het dan toch nog lukken? Wouter won vervolgens makkelijk zijn service en dus was het toen zelfs 5-5. De spanning op de baan en op het terras steeg tot grote hoogte. Niemand durfde nog een bal voluit te slaan. Kansen werden gemist en fouten gemaakt. Toch kwam Be Quick door de servicebeurt van Rick op 6-5. De druk lag daarmee vol op de schouders bij ATC. Maar alsof druk niet bestaat, wist de ATC-kopman, die zijn voorgaande servicebeurten tegen de zon in had moeten inleveren en deze regelmatig had verloren, dit keer zijn service te winnen: 6-6. Tiebreak!

Wie zou de sterkste zenuwen hebben?

Lang hoefden we niet te wachten. De mannen van Be Quick hadden kennelijk hun laatste krachten verspeeld. De Almeerders beslisten de zaak met 7-4 in hun voordeel en sleepten daarmee dus toch de titel binnen.

Elk nadeel hep ze voordeel! De winst voor ATC scheelde mij toch al gauw een paar tientjes aan bier voor Be Quick! Ik heb de mannen van Almere, die ook zelf Be Quick erkenden als de sterkste ploeg in de competitie, snel gelukgewenst en ben daarna zonder zelfs nog maar een drankje te nemen snel op de fiets gesprongen naar Zoetermeer.

Jammer dat het net verkeerd afliep. Als veruit oudste team eindigden we eervol ex aequo met ATC op 23 punten. Alleen door een beter onderling resultaat kaapten zij de titel voor onze neus weg. Het zou zo mooi zijn geweest. Maar het was een mooie competitie en volgend jaar doen we, een jaartje ouder, gewoon weer mee.

Column Overzicht