Mijn neef Dick herinnert mij rond de kerst steevast aan de kerstborden. "Wat was ik vreselijk jaloers op die borden met al dat lekkers bij jou thuis. Zoiets was er bij ons niet bij." Zijn moeder, tante Marie, was een zus van mijn vader. Ze hadden gemeen dat ze in Zeeland in de Polder streng gelovig waren opgevoed. Rust en sober was hen met de paplepel ingegoten. Mijn vader heeft dat zijn leven lang meegedragen. Soms tot ongenoegen van mijn moeder.

Zij kwam namelijk uit een totaal ander nest. Bij haar thuis in die Heimat waren ze levenslustig. Ze deden niet aan rust en sober. Ik herinner me dat er altijd slagroomtaarten op tafel stonden. De een nog lekkerder dan de andere. De keren dat ik bij de familie over de grens logeerde, heb ik mij ongans aan taart gegeten. "Frida, macht nichts," reageerde mijn tante Mariechen als mijn moeder mij tot de orde riep. Zij vond het prachtig te zien hoe ik van haar Torten uit eigen keuken genoot. 

In navolging van mijn moeders traditie hadden wij voor onze dochter Catelijne eveneens een versierd kartonnen kerstbord met allerlei lekkers onder de kerstboom. Ook voor onze kleindochters Juliëne en Dionne waren er borden onder de boom. Leuk te zien dat ze jarenlang van de lekkernijen hebben gesmuld. Inmiddels zijn ze negentien en achttien jaar en zitten ze niet te wachten op een bord met nutsjes, marsjes, m&m's, mandarijnen, zuurstokken, chips, walnoten, e.d. In plaats van kerstborden onder de boom hangen nu enveloppen in de boom. Dat de meiden op de eerste kerstdag reikhalzend naar de enveloppen uitzien, stoort mij niet. "Macht nichts," denk ik met een blij gevoel.  

Wim Quist