Al sinds mijn jeugd ga ik regelmatig naar de bios. Ik zal nooit vergeten dat ik in 1956 de film 'De Tien Geboden' in Euro Cinema in Den Haag heb gezien. Twaalf jaar was ik. Onder de indruk van die film kocht ik voor mijn ouders als verrassing kaartjes. Gelovig als ze zijn, moesten ze die film beslist gaan zien, vond ik.

Toen ik trots de tickets aan mijn vader overhandigde, reageerde mijn moeder dat ze het een leuk idee vond. Mijn vader zei niks. Na hun avondje bios zei mijn moeder dat ze de film mooi vond. Weer zei mijn vader niks. Jaren later verklapte mijn moeder dat mijn vader nog nooit in een bioscoop was geweest. Het is bij die ene keer gebleven.

Een poosje geleden bewoog een recensie mij de film 'Anatomy of a fall' te gaan zien. Beloofd wordt een aangrijpende rechtbankthriller met fenomenaal acteerwerk. Inderdaad, een meesterwerk. Twee weken later zwichtte ik opnieuw voor een lovende recensie. Dit maal voor de psychologische thriller 'Le Ravissement' in het Filmhuis. Bijzonder bij de voorstelling is, dat de film zal worden nabesproken. Voor aanvang van de film roepen de twee mademoisellen Elise en Hélène na een korte Franstalige introductie enthousiast: “À bientôt.”

Na de boeiende, maar vooral ook beklemmende film besluit ik te blijven voor de nabespreking. Ik tel zo'n twintig belangstellenden in de zaal. Al bij de eerste reactie concludeer ik dat ik met mijn papa-fume-une-pipe-frans me het beste gedeisd kan houden. Waarschijnlijk omdat Elise had bemerkt dat ik louter had toegehoord, probeert ze me uit mijn veilige tent te lokken. Uitnodigend vraagt ze: “Monsieur, qu'en penses-tu?” "Cher Elise, j'écoute,” reageer ik in vloeiend Frans dat ik luister. 

Wim Quist