Omdat het Open Toernooi van mijn Tennis- en Padelvereniging Buytenwegh dit jaar in het teken staat van 1001 Nacht was ik nieuwsgierig naar de invulling daarvan. Bij aankomst op het park word ik verwelkomd door vele kleurige, wapperende ballonnen, sprookjesachtige gordijnen in diverse tinten en lampions in alle soorten en maten. In het gezellig aangeklede clubgebouw is het plafond opgeleukt met allerlei tierelantijnen. Kortom, met een beetje fantasie waan ik me in 1001 Nacht. 

Even verderop buiten zie ik een viskraam. Voorzitter Edwin Vink zegt dat daar oesters te proeven zijn. "Gratis," zegt hij glimlachend. Nog vers in mijn geheugen ligt mijn onsmakelijke stoeipartij in Portugal met een aantal reusachtige garnalen. Het lukte me toen van geen kant die krengen te pellen. Niet zo raar dus, dat ik niet sta te popelen om de strijd aan te binden met glibberige weekdieren. 

Tot mijn opluchting zie ik, dat de oesters hapklaar in grote schelpen liggen. De twee vriendelijke mannen van de kraam stellen zich desgevraagd voor als mede-pachter Allard en zijn chef-kok Nout. Enthousiast vertellen ze over de dagverse oesters en de sausjes. Gewoon doen, denk ik dapper en 'dress' mijn oester met een likje saus en een paar druppels citroensap. God zegene de greep. Met mijn ogen dicht slurp ik 'm vervolgens naar binnen. "Verrukkelijk," zeg ik na een paar tellen. Daar was zeker weten, geen woord mooipraterij bij. "Fijn meneer. Tast toe. We hebben er genoeg," reageert Allard uitnodigend.

Ik zie dat het over twee is. Eerlijk gezegd, was ik gekomen voor de finalepartij padel tussen Coen van Santen/Michel Hoogduijn en Vincent Schutte/Jordi Kruijt. Gelukkig vind ik nog net een plekje onder een reusachtige parasol naast de baan. Al snel merk ik dat ik mij tussen de Van Santen clan heb genesteld. Vermakelijk hoe Coens bijdehante zoontje Max hardop de stand bijhoudt.

Op de baan is het bijna niet te harden vanwege de hitte. Maar liefst 32 graden volgens de Bilt. De padelmatadoren in de kooi hebben het erg moeilijk met de hitte. Bij iedere wisseling van kant hijgen ze als een paard. Alsof ze aan het eind van hun Latijn zijn. Ook hun drijfnatte lichamen en opgezwollen gezichten spreken boekdelen. Plotseling rent Jordi tijdens een rally naar een naastgelegen grasveldje om te braken. 

Na een paar bemoedigende schouderklopjes speelt hij de wedstrijd uit. Chapeau. Al dan niet onder invloed van 1001 Nacht droom ik dat Jordi na afloop van zijn heroïsche strijd als een ware held wordt onthaald. Als ik weer bij zinnen kom, hoor ik Max trots vertellen over papa's overwinning.

Wim Quist