Bijzonder van Huib en Maatje dat ze helemaal vanuit Vlissingen op de koffie komen. Direct na het hartelijk welkom memoreert Huib dat de familiereünie al weer vijfentwintig jaar geleden was. Als organisator ervan is hij nog steeds trots op die gedenkwaardige ontmoeting van neven en nichten. Geen moeite was hem en Maatje teveel om die happening tot een succes te maken. Zo hebben ze vrijwel iedereen benaderd om toch vooral te komen. Zelfs een autorit naar Friesland ging ze niet te ver.

Mede dankzij hun rondje Nederland kwam iedereen, op een na, op de afgesproken locatie  in Zeeland opdagen. Alleen Joop uit de Polder liet het afweten, omdat hij onenigheid had met de uitbater van het restaurant. Onder geen beding was hij te vermurwen het geschil voor even te vergeten.

Vervolgens komt Huib met een herinnering aan de groepsfoto van de 32 familieleden, die ik op statief met behulp van een zelfontspanner had gemaakt, op de proppen. Lachend haalt hij mijn struikeling aan, toen ik naar de groep terug rende om ook op de foto te komen. Iedereen lag in een deuk. 

Bij de koffie, gewone koffie, blijft Huib aan het woord. Opmerkelijk, want van mijn moeder heb ik geleerd dat Zeeuwen geen praters zijn. Meer dan eens klaagde ze over mijn vader, van Zeeuws bloed, dat ze bij hem de woorden uit zijn mond moest trekken. 

Trots weidt Huib uit over zijn drie kleindochters. In de zevende hemel verklapt hij fluisterend, dat toen zijn meisjes weer eens op visite waren, een van hen zei dat ze morgen niet naar school wilde. "Niet naar school?" reageerde hij. "Opa, dan kan ik morgen niet bij jullie zijn," zei ze. Huib slikt. Zijn stem hapert.