Tja, dat was schrikken vlak voor padellen op maandagmiddag. René Obertop vertelde dat Lou de Vries een paar dagen geleden is overleden. Natuurlijk kwakkelde hij al ik weet niet hoelang met zijn gezondheid, maar toch. Ook zijn respectabele leeftijd van 86 werkte bij mij niet als pleister op de wonde. Stilletjes was ik verdrietig.

Ik ken Lou al heel, heel erg lang. Wat hebben we samen veel lol gehad. Mooi meegenomen was dat hij groot bewonderaar was van mijn tennis van vroeger. Ook leuk was, dat hij een groot fan was van mijn verhaaltjes. Meer dan eens reageerde hij daar ludiek positief op. Niettemin heeft hij me een keer de les gelezen. In een van mijn verhaaltjes haalde ik een Pizza Quattro Fromaggi aan. Sneller dat het geluid reageerde hij per email dat de naam luidt: Formaggi. Wat hebben we samen daarom gelachen.

Als ik Lou ergens ontmoette, begroette hij me steevast lachend met 'kiep smieling'. Dat was tot op het laatst zijn slogan. Kiep smieling op z'n Nederlands. Bewonderenswaardig dat hij, ondanks zijn vele tegenslagen in zijn leven de moed erin hield. Nu al mis ik zijn 'kiep smieling'.

Wim Quist