Sinds ik Colet Nierop harp hoorde spelen, heb ik iets met dat muziekinstrument. Mogelijk dat haar sublieme vertolking van Schuberts 'Ständchen' daar debet aan is. Hoe dan ook, net als bij de vocale uitvoering van de bas-bariton Thomas Quasthoff kreeg ik er een warm gevoel van.

Sinds mijn pensionering ben ik fervent bezoeker van lunchpauzeconcerten. Uiteraard houd ik de concertagenda's nauwgezet bij. Al een paar dagen verheug ik me op het concert van harpist Annemieke IJzerman. Op het programma staan werken van Fauré, C.P.E. Bach, Hindemith en Croft.

Ik neem plaats naast een vrouw op leeftijd. Een mooie plek vooraan in de Oude Kerk Zoetermeer. Direct begint de vrouw tegen me te praten. Ze vertelt dat harp haar lievelingsinstrument is. Volgens haar gaat er niets boven harp. “Meneer, van harp krijg ik een warm gevoel,” fluistert ze in de zevende hemel. “Weet u wat ik bijzonder jammer vind, meneer. Dat het Stadstheater niet meer aan reclamefolders voor basisscholen doet. Die bracht ik regelmatig samen met mijn man rond. Hartstikke leuk werk, maar dat is verleden tijd. Jammer toch Henry?" zegt ze en geeft haar man een por in zijn zij. "Ja Mientje," reageert hij. "Meneer, wat vindt u daar nu van?" Ik antwoord dat ik het hartstikke jammer vind. “Hoor je dat Henry?”

Om stipt kwart voor een vraagt organisator/organist Ronald de Jong een applaus voor harpist Annemieke IJzerman. Zoals gebruikelijk licht ze haar programma toe. Ze vertelt dat ze aan William Croft (1678-1727) een bijzondere herinnering bewaart. “Bij het overlijden van mijn vader, vandaag precies elf jaar plus twee dagen geleden speelde ik een stuk van die componist," zegt ze. Haar stem hapert. Even is ze weer bij haar vader. Ze glimlacht lief en neemt plaats achter haar prachtige harp.

Wim Quisr