Attent van mijn dochter dat ze me whatsappte dat Zoetermeer ook meedoet met de landelijke manifestaties als eerbetoon aan de zieke Kooymans. Dus wandelde ik de volgende dag naar de place to be. Oftewel, naar het Cadenzaplein in het Stadshart. Ongetwijfeld zullen de decibellen 'Radar Love' uit de speakers bij velen weemoed oproepen, denk ik onderweg.  

Het is vijf uur, guur en stormachtig. Het door Corona getroffen horecaplein ligt er doods bij. Geen sterveling te bekennen. Beschut onder een afdakje tegenover het Stadstheater wacht ik geduldig af. Even later arriveren een man en een vrouw van middelbare leeftijd. "U bent er vast ook voor het afscheid, meneer," zegt de vrouw. Ik antwoord dat ik altijd bewonderaar van de Golden Earring ben geweest. "Ik ben er kapot van wat George overkomt," zegt ze verdrietig.

Enige tijd later sluit een man van midden twintig met sikje en papegaai op zijn arm aan. Een vrouw van begin dertig met honderd vlechten in alle kleuren van de regenboog voegt zich bij hem. Wijzend op de papegaai vraagt ze of ie ook zingt. “Zojuist in de auto zong ze 'Radar Love',” reageert hij en geeft zijn speeltje kusjes op haar snavel. "Koppie krauw," reageert het beestje.  

Om kwart over vijf tel ik twaalf belangstellenden, inclusief twee nieuwsgierige koks verderop. Als de deuren van het Stadstheater worden geopend, spettert 'I’ve been drivin’ all night, my hands wet on the wheel' loeihard uit de speakers. Kippenvel. Spontaan begint het stel naast me heupwiegend mee te zingen. Even later volgen de man van de papegaai en de vrouw van de vlechten met dansen en zachtjes meezingen. En ik, ik stond erbij en keek ernaar. Een oude man met boodschappentas op weg naar Hoogvliet stopt en kijkt verbaasd toe.

Wim Quist