Goede mensen
Lang geleden tegen verscheen op mijn werk een nieuwe koffiejuffrouw. Consuela, een Spaanse van midden veertig. Dat de altijd vrolijke señorita gebrekkig Nederlands sprak, deerde niet. Eigenlijk vond iedereen haar taaltje grappig. Aandoenlijk. Drie keer per dag kwam ze langs met koffie, thee en spritsen. Als ik haar wel eens in een paar woorden Spaans over España vroeg straalde ze, maar tegelijkertijd zei ze Hollanda ook heel ‘muy bien’ te vinden. Consuela, een subtropisch zonnetje.
Zo'n anderhalf jaar later doet een jonge man de koffieronde. "Nee, Consuela is niet ziek," zei hij. Hij moest haar gewoon aflossen. Waarom, dat wist hij niet. Na onderzoek kwam aan het licht dat Consuela uitzendkracht is en dat haar maximale termijn erop zit. Consuela uitzendkracht? Ongeloof bij iedereen. Ook bij de voorzitter van het College van Bestuur. Onmiddellijk sommeerde hij Personeelszaken een list te verzinnen om haar weer aan boord te krijgen.
De list was simpel. Haar gewoon in dienst nemen. Ze werd direct in vaste dienst aangesteld. Bovendien gelastte de voorzitter haar als doekje voor het bloeden een compensatie voor pensioenderving aan te bieden. Een paar dagen later liep Consueeltje, zoals ze ook wel liefkozend werd genoemd, weer haar koffierondes. Dat ze haar geluk niet op kon, stak ze niet onder stoelen of banken. Toen ze te horen had gekregen dat de universiteit haar in dienst wilde nemen was ze de gelukkigste vrouw ter wereld, vertelde ze. Met tranen in haar ogen zei ze dat señor voorzitter een goed mens is.
Vele jaren later ben ik met een groepje genodigden op het afscheidsfeestje van de voorzitter. Om zijn afscheid op te luisteren, had hij gekozen voor een 'aangeklede' rondvaart op de wateren van de Botlek. Jammer dat Consuela er niet bij is. Zij was teruggekeerd naar Spanje om haar zieke zus te verzorgen. Op een gegeven moment wordt om stilte gevraagd voor een praatje van de voorzitter. Hij bedankt iedereen voor de aanwezigheid en memoreert dat hij kan terugzien op een prachtige tijd bij de Erasmus Universiteit. “Daar ben ik u allen zeer dankbaar voor," zegt hij. Vervolgens onthult hij het waarom van deze rondvaart. "Dit water brengt me dicht bij mijn vader. Hij heeft hier namelijk jarenlang als schipper gevaren. Samen met hem heb ik ...” Zijn stem breekt. Geëmotioneerd pinkt hij een traantje weg.
Wim Quist
