Oudje
Een jaar of twee geleden lukte het me niet vier man voor padel op zondagochtend tien uur uit de veren te krijgen. Dan maar voor de gezelligheid naar TV Buytenwegh. Leuk dat Tjomme ook vaak van de partij is. Als rond twaalf uur de tennisgroep van de baan komt, kan het feest van ‘weet je nog wel oudje’ beginnen.
Een poosje geleden werd mijn zondagochtendritme verstoord. Mijn mobiel piepte namelijk of ik wilde invallen bij padel. Bij het groepje Hollands Glorie dat al tientallen jaren elke zondag om half negen op de baan staat. Zonder aarzeling mail ik Hans dat hij op mij kan rekenen. De wekkers op mijn nachtkastje, voor de zekerheid ook het alarm van mijn mobiel, op half acht ingesteld. Accuraat lopen ze de volgende ochtend vrijwel gelijktijdig af.
Als ik voor dag en dauw naar de club fiets voel ik me stiekem een beetje Hollands Glorie. Bij aankomst zie ik dat Ruud, Ton en Hans al aan het inspelen zijn. Na ruim twee uur speelplezier drinken we gezellig met z'n allen een bakkie. Als de tennisgroep rond twaalf uur van de baan komt is het tijd voor vroeger.
Ter lering ende vermaak gooi ik in de groep wie ook al weer de eerste Nederlandse Grand Slamwinnaar tennis was. Grote Jan bewijst zijn klassiekers te kennen en antwoordt dat Betty Stöve die eer toekomt. Juist antwoord. Door naar de volgende ronde. “Met wie behaalde Betty die titel?" En toen was het stil. Wel veel gezucht en gesteun van de pensionado's, maar een goed antwoord is er niet bij. Bijna iedereen zegt het te weten, maar niemand komt op haar naam.
Typisch, dat ook ik haar naam even kwijt ben. Zojuist had ik 'm nog. Korte naam. Ik kan me haar zo voor me halen. Brildragend, klein van stuk. Niet echt verontrustend dat haar naam me even is ontschoten. Doorgaans laat mijn geheugen me slechts kort in de steek. Met bravour roep ik: "Ze komt uit de US." Weer geen antwoord. “Pleitbezorgster voor gelijke beloning voor vrouwen en mannen bij het tennis," soufleer ik. "Martina Navratilova soms?" hoor ik iemand aarzelend mompelen. "Fout antwoord." Iedereen peinst zich suf, maar geen verlossende naam.
Dat Mark in het gezelschap van 60-plussers niets van zich laat horen is hem niet aan te rekenen. Toen Betty in 1972 zegevierde in het damesdubbel op Wimbledon was hij bij lange na nog niet geboren. Jammer dat Ruud net weg is. Het zou zomaar kunnen dat hij het had geweten. Verre van vet is, dat ik moet bekennen haar naam ook 'even' kwijt te zijn. Tja, oudje.
Onderweg naar huis zie ik plotseling het licht. King. Billie Jean King. Trots bericht ik Grote Jan onmiddellijk haar naam. Sneller dan het geluid appt hij terug: "Hoi Wim, inderdaad, Billie Jean King, voorvechtster voor gelijke rechten in het tennis, daarnaast ook nog zeer actief voor de homosexuele vrouw in het algemeen. 76 is ze al weer." "Mijn leeftijd," app ik terug.
Wim Quist
