De tweede kerstdag ‘s-morgens zoek ik op tv wanneer het kerstconcert vanuit het Kurhaus wordt uitgezonden. Omdat ik erbij was, ben ik nieuwsgierig naar mijn tv-debuut en stel ik mijn recorder voor opname in. Bij het zappen kom ik André Rieu tegen. Oftewel, de herhaling van zijn kerstconcert vanuit de Town Hall in Sydney van een paar dagen geleden. 

Ik ben goed en wel in de mood van André als hij aankondigt dat aan alles een einde komt. "No," protesteert de zaal. "Yes," reageert hij lachend. "No, no, no," scanderen de Aussies. Als een heuse entertainer bespeelt de Limburger de zaal. Glimlachend knikt hij naar zijn Johann Strauss Orkest ten teken dat de Radetzkymars kan worden ingezet. De gekleurde ballonnen die even later in groten getale neerdwarrelen worden uitbundig gevierd. Uiteraard zingt iedereen uit volle borst mee met de extra toegift  'Adieu mijn kleine garde-officier’. Schattig daarbij is een sopraan, die haar pasgeboren kindeke op de maat van de muziek wiegt.

Een paar toegiften later zegt André dat het nu echt mooi is geweest. "Time to go home." "No, we want more," buldert de zaal. Bewonderenswaardig hoe de violist/dirigent/entertainer er steeds weer in slaagt zijn publiek een geluksgevoel te bezorgen. "So, you don't want to go home?" daagt hij weer uit. "We want more," juicht het publiek. Iedereen in de schitterende Town Hall is happy. Bij een cappuccino met een kerstkransje betrap ik me op een warm gevoel vanbinnen.

Bij de evergreen 'Falling in love with you' bewijzen de close ups dat vele stellen, jong en oud, opnieuw verliefd op elkaar zijn geworden. Aan de ene kant verhogen de lichtjes van honderden, zwaaiende mobieltjes de feestvreugde, terwijl bij de spontane dansparty voor het podium door de camera menig innig kusje wordt gespot. Even later verklappen biggelende tranen dat het 'Stille nacht, heilige nacht' nog steeds een tranentrekker pur sang is. Godzijdank lijkt er geen einde te komen aan André’s toegiften.