Schuin tegenover mij zit een lange, magere man met stoppelbaard en zwarte NY-baseballcap. Midden twintig schat ik hem. Bij Leidschenveen stapt een roodharig meisje van een jaar of vijftien met een groengele ADO-sjaal in en gaat tegenover hem zitten. Direct begint de man enthousiast en luidruchtig tegen haar te praten. Ik begrijp geen hout van wat hij zegt. Rauwe klanken. Het meisje luistert aandachtig naar hem en knikt zo nu en dan. Even later zegt ze articulerend als een logopediste: “Bedoel je soms dat je problemen hebt met je mobiel?" Een schot in de roos, die opmerking van haar. Hij buldert van de lach en slaat van plezier op zijn knieën. “Dat zijn ook verdraaid ingewikkelde dingen. Ik heb er soms ook moeite mee.” Weer is het dolle pret bij de man.

“Zullen we je mobiel even doornemen? Ik neem aan dat je 'm bij je hebt,” zegt het meisje. Als de man zijn telefoon uit zijn zak haalt, verkast ze naar de overkant. “Oh, wat cool zeg, die Samsung 3. Heb ik vroeger ook gehad." Geduldig legt ze hem de slimme telefoon uit. “Kijk, zo kom je in internet. Ah, ik zie dat je permanent toegang hebt. Cool, want met internet kan je de hele wereld aan.” De man glundert van oor tot oor. “Let goed op. Ik ga nu even terug naar je startscherm. Probeer nu zelf eens in internet te komen.” Ze geeft hem zijn mobiel terug en zegt dat hij het wereldbolletje moet aantikken. 

“Yes," roept ze als hij na vele miskleunen het icoontje met zijn middelvinger toucheert. "Je probleem is, dat je vingers veel te dik zijn voor de kleine icoontjes. Je moet zo’n handig pennetje kopen met een rubber bolletje. Voor nog geen Euro heb je 'm. Jeetje, we zijn al bij CS. Ik moet eruit. Toedeloe. Fijne kerst," zegt ze. Gelukzalig roept de man "Fff... kkkers", waarop het ADO-meisje zich omdraait en lachend naar hem zwaait. O, o, Den Haag, mooie stad achter de duinen.