De mooiste minuut
Uiteraard maak ik gebruik van de uitnodiging van een relatie om naar ADO – AZ te gaan. Als VIP welteverstaan. Verwend worden dus. Per taxi tot binnen de hekken van het zwaar bewaakte ADO-stadion. Door een clubhostess als een prins worden onthaald. Aan het handje tot de VIP loge met weids uitzicht op de grasmat. In de watten gelegd worden door de charmante gastvrouwen Natasja en Katja. Last but not least drankjes te kust en te keur en een dampend Indisch buffet.
Bij het eten kom ik in gesprek met een succesvolle ondernemer op leeftijd. Hij verklapt, dat hij vroeger leraar wiskunde is geweest. Na de privatisering van de PTT is hij in het postgat gedoken. Het succes is hem niet vanzelf komen aanwaaien. Hard werken, groeien, doorpakken, vijftig man personeel, scheve gezichten, afslanken. Niet opgeven. Kei- en keihard werken. Zeven dagen per week het klokje rond. Niks stoppen op AOW-leeftijd.
Na het bijzonder smakelijke buffet van een vermaarde Haagse Indische toko tijd om mijn tribuneplaats in te nemen. Vanuit een riante fauteuil op de dikke vloerbedekking (tegen koude voetjes) meedoen met ‘O O Den Haag’ van Harry Jekkers. In mijn beste platte Haags brul ik: Ik zou best nog wel een keertje net als vroeger in Moerwijk willen wonen / Na het eten een partijtje voetbal in de tuin, de ouders langs de lijn / In december met de hele buurt op jacht om kerstbomen te rausen / Op oudjaarsavond fikkie stoken, vooral die autobanden rookten fijn / Ik zou best nog wel een keertje met die ouwe naar ADO willen kijken / In het Zuiderpark, de lange zij, een warme worst, supporters om je heen / Lekker kankeren op Theo van der Burch en die lange van Vianen / Want bij elke lage bal dan dook die eikel er steevast overheen
Onder een daverend applaus komen de gladiatoren met elk een vertederend voetballertje aan de hand het veld op. De AZ-spelers dragen een rouwband. Bij ADO herken ik Lexje Immers en Tommy Beugelsdijk. Na de toss roept de speaker om, een minuut lang te applaudisseren uit eerbied voor de onlangs overleden Fernando Ricksen die ooit voor AZ uitkwam. Iedereen gaat staan. Het ingetogen handgeklap voelde als een oneindige minuut. De mooiste van de wedstrijd.
Wim Quist
NB
Omdat de Postiljon is opgehouden te bestaan, is er ook geen column meer van mij in dat blad. Van vele kanten ben ik benaderd mijn columns privé per email te zenden. Natuurlijk wil ik dat. Overigens verschijnt iedere laatste woensdag een column van mij in de Posthoorn Den Haag.
Belangstelling? Graag even je emailadres aan: wimquist@ziggo.nl
